Είπαμε πριν μας αποτελειώσει η ζέστη και στάξει η μάσκαρα μαζί με τον ιδρώτα, να πάμε τουλάχιστον με στυλ. Αυτήν την Παρασκευή 17/7/2020, μετά την πορεία αλληλεγγύης στ@ μετανάστρι@, μετά από το πέρασμα στη βραδιά ζιν που διοργανώνουν τα σημεία και τέρατα, περάστε από το σκοπευτήριο της Καισαριανής όπου θα παίζονται μουσικάρες (21.30 η ώρα, ε!).

Σε αυτό το fast track λάηβ θα παίξουν οι:

-Βαριόμαστε στην πόλη, ποστ πανκ από Αιγάλεω μεριά. Ενώνουν βαρεμάρα, νότες και πανκ και έρχονται στη γειτονιά της Καισαριανής μπας και παρασύρουν κόσμο από τις γειτονιές της πλήξης.

-Les Βίαιες, λατινοβαλκανικό κουήρ πανκ στο πρώτο τους έβερ λάηβ, ίσως και το τελευταίο τους. Σμιλεύτηκαν από το γκραντζ, γίνανε όμως πανκ στο στούντιο της κουλίτσας.

-Sawave & Lu, non-binary synth punk, αποδομούν γνωστά κομμάτια, μπασταρδεύοντάς τα με μπλιμπλίκια και μετατρέποντάς τα σε μεταλλαγμένες ηχητικές ηλεκτρονικές μίξεις για να κουνηθεί το κοινό. Ακούστε εδώ τις μουσικάρες τ@.

-Λέπετκα, παίζουν απροβάριστο πουστ πανκ και παίζουν, για ακόμη μία φορά, στο punkhurst mutants show. Σκοπός τους να ανοίξουν το λάηβ και να διώξουν όλον τον κακό συρφετό από το πάρκο του σκοπευτηρίου με τις γκαρίδες. Ακροαστείτε εδώ

Μην αργήσετε και πολύ, γιατί η νύχτα ανήκει στους εραστές όχι στο πι.εμ.ες.
Να απολαύσουμε παρέα το νυχάκι που λέγεται σελήνη.

Intro soon to be translated

За реставрација на панкот

προκήρυξη:

Το σκοπευτήριο στην Καισαριανή αποτελεί τόπο εκτέλεσης κομμουνιστών-στριών, αγωνιστριών-ών, αντιφασιστριών-ών από το 1942 έως το 1944 από το ναζιστικό στρατό κατοχής. Σε αυτό το σημείο δολοφονήθηκαν πάνω από 600 άτομα που ήταν φυλακισμένα λόγω φρονημάτων και της αντίστασης στη χούντα του Μεταξά ή και που πιάστηκαν από τους ναζί για αντίσταση στον καιρό της ναζιστικής κατοχής. Επίσης, στο σκοπευτήριο της Καισαριανής, εκτελέστηκαν γερμανοι και ιταλοί αντιφασίστες που αρνήθηκαν τον ρόλο τους μέσα στον ναζιστικό/φασιστικό στρατό. Μεγάλο γεγονός σε αυτόν τον τόπο υπήρξε η εκτέλεση 200 κομμουνιστών την πρωτομαγιά του 1944 ως αντίποινα στη δολοφονία ναζί αξιωματικών. Στις 3 Μαΐου 1944, θα εκτελεστούν και οι πρώτες γυναίκες στο σκοπευτήριο.

Διαλέξαμε αυτόν τον χώρο διότι επιθυμούμε να αναδείξουμε την ιστορική του μνήμη. Να αναδείξουμε ότι αυτός ο κόσμος δεν πέθανε μάταια και ότι η ζωή τους είχε σημασία. Τα κορμιά τους αποτέλεσαν ένα πεδίο άρνησης υποταγής στο φόβο και στον εξευτελισμό των βασανιστηρίων, στο φόβο του θανάτου. Γιατί όλος αυτός ο κόσμος πίστευε σε μία ζωή που θα την όριζαν οι "από κάτω" και όχι η επιβολή και τα όπλα των "από πάνω". Αρνούμενοι-ες να εγκαταλείψουν αυτό το πιστεύω, όντας μη εφικτό να κάμψουν το αγωνιστικό πνεύμα και τις αντιλήψεις τους, οι ναζί τους αφάνισαν.

Ο δημόσιος χώρος, ειδικά στην εποχή απαγόρευσης των συγκεντρώσεων λόγω κορονοϊού και λόγω της καινούργιας νομοθεσίας, είναι απαραίτητος να διεκδικείται. Σαν διοργανώτρ@, θέλουμε να προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε ένα περιβάλλον που θα ενθαρρύνει το σεβασμό ταυτόχρονα με τη διασκέδαση. Θεωρούμε ότι αυτή η προσπάθεια δημιουργίας "ασφαλών χώρων" πρέπει να είναι συλλογική. Όλοι-ες-@ εμείς, χρειάζεται να πασχίσουμε να κάνουμε τ@ γύρω μας να νιώθουν ευπρόσδεκτα. Διευκολύνοντας τις ανάγκες όλων γύρω μας και συμμετέχοντας σε ένα περιβάλλον όπου νιώθουμε όσο το δυνατόν πιο άνετα, επιθυμούμε να βρούμε έναν τρόπο όπου όλα μας μπορούμε να αλληλεπιδράσουμε με σεβασμό και φροντίδα.

Δε θέλουμε αυτή η συναυλία να είναι τυπική και αυστηρή. Πρέπει να υπάρχει χώρος για λάθη και χρόνος για να τα διορθώνουμε. Θα θέλαμε, όποιο άτομο νιώσει ανασφάλεια ή και άβολα, να το αντιμετωπίσει ευθέως, όπως θα έκανε στην καθημερινή ζωή. Αν για οποιοδήποτε λόγο δε θέλει να το αντιμετωπίσει ευθέως, είμαστε διαθέσιμα στο τραπεζάκι με τα έντυπα. Δε θέλουμε αυτό το κείμενο να αποτελέσει εγχειρίδιο οδηγιών "καλής" συμπεριφοράς για δημόσιες μαζώξεις. Θέλουμε να υπάρχουμε όλα τα άτομα στο χώρο χωρίς να αφήνουμε κάποια να επιβάλλονται παραπάνω.

Αυτή η συναυλία αφιερώνεται στον Βασίλη Μάγγο, διαλυμένο σωματικά και ψυχικά από τους μπάτσους στο Βόλο, στα τρανς άτομα, στα περίεργα, στα ανώμαλα σώματα που διεκδικούν το δημόσιο χώρο με νύχια και με δόντια, σε όλα τα άτομα που θεωρούν χρέος τους να βάζουν το σώμα τους ως όριο για να είναι ορατά και να μην περάσει ο ολοκληρωτισμός και η λογική του σφαγείου σαν κανονικότητα. Ο μόνος χαμένος αγώνας είναι αυτός που δεν δίνεται.

Καλή μας συναυλία,
17/07/2020 Σκοπευτήριο Καισαριανής, Punkhurst Mutants Show

Text soon to be translated

DIY концерт со антифашистички, феминистички, квир бендови, локални и од целиот свет:

Донирај, доколу ти дозволуваат условите за живот.

Мачо-сексистичко, расистичко, трансфобно, хомофобоно и било какво авторитарно однесување нема да биде толерирано.

Είπαμε και φέτο, αντί για ένα ακόμα μανιφέστο, αντί για μία ακόμη προκήρυξη που θα γράφουμε τα βαρύγδουπα “πρέπει και δεν πρέπει”, “τα σωστά και τα λάθη”, να συνεχίσουμε την παράδοση μας, να εκθέσουμε, δηλαδή, τις εαυτές μας και να γράψουμε ιστορίες από τις ζωές μας. Μικρές αναμνήσεις για το πόσο σημαντικές ήταν και είναι οι καταλήψεις για εμάς, το πόσο χωράμε και δε χωράμε σε τέτοιους τόπους και το πόσο σημαντικό είναι να διεκδικούμε το χώρο μας εκεί και παντού.

Για τώρα και για πάντα αλληλεγγύη στις καταλήψεις, αλληλεγγύη στην κατάληψη Παπουτσάδικο και ευχαριστούμε τα άτομα που τη στελεχώνουν από καρδιάς!

Punkhurst mutants show, Χαϊδάρι 2/12/2017

Αυτό είναι το κειμενάκι που μοιράστηκε στην είσοδο του Παπουτσάδικου

Γεια και χαρά! Παρευρίσκεσαι σε μία συναυλία για την φεμινιστική και κουήρ έκφραση (punkhurst mutants show είναι το βαπτιστικό) που λαμβάνει χώρα στην κατάληψη Παπουτσάδικο. Σαν διοργανώτριες, θέλουμε να προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε ένα περιβάλλον που θα ενθαρρύνει το σεβασμό, την ψυχική και σωματική υγεία ταυτόχρονα με τη διασκέδαση.

Θεωρούμε ότι αυτή η προσπάθεια δημιουργίας ασφαλών χώρων πρέπει να είναι συλλογική. Όλοι-ες-@ εμείς, χρειάζεται να πασχίσουμε να κάνουμε τους γύρω μας να νιώθουν ευπρόσδεκτα. Με το να διευκολύνουμε τις ανάγκες όλων γύρω μας και να συμμετέχουμε σε ένα περιβάλλον όπου κάποιος μπορεί να κρίνει και να κριθεί, επιθυμούμε να βρούμε ένα τρόπο όπου όλα μας μπορούμε να συσχετιστούμε με σεβασμό και φροντίδα

Δε θέλουμε αυτή η συναυλία να είναι τυπική και αυστηρή. Πρέπει να υπάρχει χώρος για λάθη και χρόνος για να τα διορθώνουμε. Θα θέλαμε, σε περίπτωση που κάποιο άτομο σε κάνει να νιώθεις ανασφάλεια ή και άβολα, να το αντιμετωπίσεις ευθέως. Αν για οποιονδήποτε λόγο δε θέλεις να το αντιμετωπίσεις ευθέως, έλα να μας βρεις στο τραπεζάκι με τα έντυπα. Δε θέλουμε αυτό το κείμενο να αποτελέσει οδηγίες συμπεριφοράς για δημόσιες μαζώξεις. Θέλουμε να υπάρχουμε όλα τα άτομα στο χώρο χωρίς να αφήνουμε κάποια να επιβάλλονται παραπάνω. Όπως και να ‘χει, ελπίζουμε να περάσετε όμορφα απόψε, καλή διασκέδαση!

Πανκ ιστορίες με ολίγον κουήρ

Μεγάλωσα σε μία οικογένεια όπου η μάνα μου άκουγε νησιώτικα (σε κάθε γαμημένη εκδρομή), ο πατέρας ελαφρολαϊκά (έτσι έγραφαν οι κασέτες απέξω) και ο αδερφός μου από νταλάρα και κάτω. (Για τον νταλάρα μπορώ να αφιερώσω πολύ πόνο γιατί κάθε πάσχα ο αδερφός έπαιζε διαπασών το δίσκο με τους εκκλησιαστικούς ύμνους!) Λογικό το μαύρο πρόβατο της οικογένειας, εγώ, που ξεκινά την αμφισβήτηση, να τους παίζω στερεονόβα και να τους τραγουδάω:

σ' έναν γκέι τις προάλλες του την έπεσε μια ομάδα
τον ‘δείραν για λεφτά κι ύστερα ζητούσαν κι άλλα
έτσι είναι, νομίζουν πως κάτι ξέρουν
και ασκούν εξουσία επειδή δεν καταλαβαίνουν

Σαφώς μετά από τέτοιες μουσικές μου εκδηλώσεις «γινόταν βιετνάμ» στο σπίτι.
Συνηθισμένα πράγματα. Δεν άργησα να αφήσω τη ζεστασιά της οικογενειακής εστίας για τη νέα ζωή, τη δική μου. Ένα μικρό μουσικό αποκούμπι το βρήκα στην πανκ.

Ήμουν πολιτικοποιημένη στο «χώρο» και η πανκ ήταν αρκετά στα χάη της. Οπότε και πήγαινα στα διάφορα αυτοοργανωμένα λάηβ (εκεί, συνήθως παίζονταν η «πανκ» που αγαπούσα). Ο χορός της πανκ, το πόγκο, με έλκυε πάρα πολύ. Ήταν αλλόκοτος και μου ταίριαζε. Δεν είχε αυτό το γκλάμουρ και το φέης κοντρόλ των κλαμπ που δε σε χόρευαν επειδή ήσουν λιγάκι φρικιό/ άσχημη, ντροπαλή λεσβία. Δεν είχε αυτό το γύρω γύρω - τυποποιημένο χορό των νησιώτικων που η μάνα μου πάντα με τραβούσε να χορέψω. Ένιωθα ότι μπορώ να ανήκω σε αυτή τη φάση γιατί δεν κρινόμουν και δεν ήταν «καθώς πρέπει». Επίσης, και σημαντικότερο, δε φοβόμουν τόσο πολύ να αντιμετωπίσω την πανκ δύνη.

Το πόγκο είχε θράσος στις κινήσεις, παθιασμένη διάθεση, παλαβομάρα στις φάτσες και στις συμπεριφορές, αγκαλιές και ουρλιαχτά με γνωστούς-ές αγνώστους-ες πάνκιδες-ισσες, αλληλεγγύη στο να σε σηκώσουν ή προσταστεύσουν όταν έπεφτες κάτω για να μη ποδοπατηθείς. Μου άρεσε που μπαίναμε κάμποσα κορίτσια και διεκδικούσαμε το χώρο μας. Φέρναμε το πόγκο στα μέτρα μας, για να μπορούσαμε να διασκεδάσουμε όλες, κοντές, ψηλές, χοντρές, αθλητικές, με πατερίτσες. Αυτό δεν ήταν πάντα εύκολο. Επειδή ο κόσμος ποτίζεται με το νέκταρ του προλεταριάτου, το αλκοόλ, δεν έλειπαν οι πολύ σάπιες και βίαιες συμπεριφορές. Εντάξει, τα μεθυσμένα άτομα κάπως μπορούσες να τα κουμαντάρεις γιατί συνήθως παραπατούσαν και ήσαν άκακα. Πηγαίναμε στην άκρη, λέγαμε δυο κουβέντες και συνήθως υπήρχε «χάπι έντινγκ» και συνέχεια του χορού.

Εκεί που το πόγκο έπαυε να είναι χορός για μένα αλλά που πάσχιζα να παραμείνω στο μέσα στο πιτ σε πείσμα των καταστάσεων, ήταν με κάτι 100% αρσενικά. Κάτι Άνδρες που κάθονταν πολύ ακλόνητοι και ατένιζαν μέχρις ότου ακούσουν το χιτάκι. Έτσι και το άκουγαν, ορμούσαν στο πόγκο και έριχναν ξύλο για να αναγγείλουν τον ερχομό τους. Τι κουβέντα να κάνεις με αυτούς; Σου έλεγαν ότι αυτό είναι το πανκ. Αυτά τα κλισέ που ακούς για όλα τα άτομα που θέλουν να μην παίρνουν ευθύνες και να αποπολιτικοποιούν τις καταστάσεις. Αφού η ειρωνεία είναι το όπλο του αδύναμου, ας τσολιάσω: Ας κάτσουμε όλες μας στα αβγά μας, στα στερεότυπα που έμαθε ο δάσκαλος, ο μπαμπάς και η μαμά, στις ταυτότητες και τους ρόλους που μας έδωσαν μόλις γεννηθήκαμε. Ας μην κάνουμε τίποτα για να διαλύσουμε αυτό το σύστημα γιατί έτσι είναι! Έτσι είναι και το πόγκο, χωράει μόνο όλους εκείνους που μπορούν να σταθούν όρθιοι, τους δυνατούς και λυσσαλέους.

Για να μη θεωρηθώ ότι γκρινιάζω, μία πολύ καλή απόδειξη ότι μπορείς να περνάς υπέροχα, να χτυπιέσαι, να αγκαλιάζεσαι και να ματώνεις τη μπάντα από την περίοδό σου και όχι από τις πληγές σου είναι οι συναυλίες στα γενέθλια του μωβ καφενείου στη φάμπρικα υφανέτ. Το περασμένο καλοκαίρι αποτέλεσε από τις καλύτερες συναυλίες που έχω πάει αφού το πιτ είχε απόλα μέσα: υστερικές, πουστάρες, μπουτσάρες, φαμ θεούλες, κουνελάκια, φακλάνες, κραγμένες, απροσδιόριστα πλάσματα, βυζιά, γενέθλιες τούρτες και κλάματα συγκίνησης για κερασάκι.

Υπάρχει αυτός ο μύθος/ ιστορία όπου ήταν ένας πάνκης και χόρευε βίαια σε μία συναυλία των Ναυτία. Η ντράμερ του ζήτησε να κουλάρει και αυτός την έβρισε. Το ένα έφερε τ’ άλλο και πιάστηκαν στα χέρια. Για κακή του τύχη ο πάνκης δεν ήξερε ότι η ντράμερ ήτανε μποξέρ… Επειδή όλες εμείς δεν ξέρουμε πολεμικές τέχνες, ούτε θέλουμε να μάθουμε, ας δημιουργήσουμε πόγκο να χωράει η τελευταία αδύναμη γιαγιάκα και παππούς. Χωρίς να θέλω να ‘μαι πασιφίστρια, ας βγάλουμε το μένος μας στα αφεντικά και στους φασίστες και όχι αναμεταξύ μας.

---

Οι παλιοί μας φίλοι

Το κράτος έχει κλείσει τις μεγαλύτερες καταλήψεις στέγης και κοινωνικά κέντρα, από τις οποίες πέρασα. Απ’ όσες περνάω είναι οι μικρές μας οάσεις με τα πάνκ λάηβ τους και τις κουβέντες και τους ανθρώπους που συναντάω. Η ήττα που έχουμε να διαχειριστούμε από τον δεκέμβρη του ‘08 απέναντι στο κράτος και στο παρακράτος είναι μια υλική συνθήκη που μας τροφοδοτεί με μιζέρια την καθημερινότητα. Όχι πως τα πράγματα στις καταλήψεις ήταν και είναι ρόδινα. Πολιτικές υπεραξίες και μικροπολιτική συναντήσαμε στους πολιτικούς χώρους που κινηθήκαμε και απογοητεύσεις από τις εαυτές μας και από συντρόφους και συντρόφισσές μας.

Τα νοσταλγικά χρόνια που άραζα σε πάνκ λάηβ της βίλλας αμαλίας δυστυχώς έχουν περάσει γιατί ακριβώς το κράτος επέλεξε να καταστείλει αυτήν την κατάληψη σύμβολο που δρούσε αντιφασιστικά στην πλατεία βικτώριας καθώς και τις κοινωνικές σχέσεις που δημιουργούνταν στο κόντεξτ της κατάληψης. Τώρα ακούω ωχρά σπειροχαίτη- την μπαλάντα για μια λυπημένη χώρα και ρομαντικοποιώ τους μικρούς μας ζόφους και τις μικρές καταθλίψεις από τις λάθος σχέσεις που ίσως έκανα στις καταλήψεις στέγης όπου έζησα. Αλλά αυτοί οι μικροί ζόφοι ήταν απλά η ζωή που παλεύω έξω από τον καπιταλισμό- σχέσεις εκτός κατανάλωσης που τώρα αυτή η συνθήκη μου λείπει και την αποζητώ.

Γιατί μπορεί να βασανίστηκα σε συνελεύσεις το 2008 και το 2009, να πίστεψα και να ήμουν αισιόδοξη ότι το σύστημα μπορεί να διαρρηχθεί σε στιγμές και σημεία, σε χωροχρόνους έξω από το σύστημα και αυτή η αισιοδοξία έχει μείνει και στις δικές μας καταλήψεις του τώρα όπου φτιάχνουμε ένα νέο υπάρχον. Ένα υπάρχον με βάση τις δικές μας ανάγκες και επιθυμίες ενάντια σε συμπεριφορές εξουσιαστικές, σεξιστικές, ομοφοβικές και σάπιες. Η κατάληψη είναι οι άνθρωποι της. Και οι άνθρωποι της είναι οι σχέσεις και οι πράξεις. Και αν η συλλογική μας μιζέρια επιβιώνει και μες τις καταλήψεις μας τότε κάπου μας έχει αλλοτριώσει ο καπιταλισμός σε σημείο που δεν μπορούμε να δούμε το μαγικό εκείνο πεδίο που δημιουργείται όταν οι φωνές μας έχουν δύναμη, υπάρχουν πρώτα από όλα και διαμορφώνουν την καθημερινότητα και την συνείδησή μας.

Να παλέψουμε για τις υπάρχουσες καταλήψεις, να είμαστε εκεί, να συνδιαλεγόμαστε με τους συντρόφους και τις συντρόφισσες μας και να γεννάμε όσο μπορούμε νέες εστίες αντίστασης στον φασισμό και να απλώνουμε τα δίχτυα μας στην πατριαρχία και τον καπιταλισμό.

ΥΓ.

şiddet büyüleyicidir şiddet umuttur
umutsuz ve sessiz bir dünyada

Η βίαιη αντίσταση είναι η μόνη ελπίδα
σε μια χώρα δίχως ελπίδα και φωνή

---

Παντειακά περπατήματα

Είχα παρατήσει την πάντειο γιατί δεν ήθελα να γίνω δημοσιογράφος και για κάποιες μέρες, εκείνη την εποχή, δούλεψα καθαρίστρια σένα πετ σοπ. Τότε έμενα με το θείο μου. Η μάνα μου με υποτιμούσε πολύ που ενώ έβγαλα 17000 μόρια μάζευα σκατά σκύλων. Είχα φύγει από το σπίτι πάλι στα 17 επειδή είμαι κουήρ (λεσβία για τους γονείς μου). Αποφάσισα λοιπόν να ξαναφύγω από την οικογενειακή εστία και να την παλέψω μόνη μου στην κατάληψη εστιών παντείου. Εκεί με καλοδεχτήκανε τα παιδιά που μένανε. Στην κατάληψη εστιών μπήκαμε ένα βράδυ το ‘07 κάποιες ομάδες σχετιζόμενες με την πάντειο. Ξεκινήσαμε να καθαρίζουμε το πρώην ξενοδοχείο του ‘60 και νυν κατάληψη εστιών, που είχε παρατηθεί από το σεισμό του ‘99. Μετά πέρασε από ‘κει κάθε καρυδιάς καρύδι.

Είχα φορέσει πρώτη φορά στη ζωή μου, εγώ η μπούτς λεσβία, κάτι ροζοφούξια ψηλοτάκουνα και έκανα περφόρμανς το piensa en mi της luz casal, που το έμαθα βεβαίως από ταινία του αλμοδόβαρ. Ανέβηκα πάνω στα ψηλοτάκουνα, περπάτησα, έκανα τα τσαλίμια μου, τραγούδησα αυτό το αισθησιακό τραγούδι. Μες το κοινό, στο ισόγειο της κατάληψης μας ήταν και ο ε. Ο ε. ήταν αδερφή αλλά δεν το ‘λέγε στους άλλους καταληψίες. Μόλις τελείωσα το ντραγκ σόου ήρθε και μ’ έπιασε και άρχισε να μου λέει πως πάει στα πάρκα και γαμιέται με άλλους άντρες. Και τότε μ’ έπιασε μια συγκίνηση που συμβάδιζα με έναν άλλον άνθρωπο σε αυτή τη κρυφή γκέι ζωή της αθήνας, και σε αυτό το εξομολογητικό παιχνίδι μας προστέθηκε και μια άλλη τρανς γυναίκα μετά από λίγο καιρό. Μείναμε μόνο στην εξομολόγηση και τα κρυφά βλέμματα υποστήριξης.

<<Είναι μια μήτρα που αρνείται να πεθάνει>> είχα γράψει στην κυκλική είσοδο της μικρής σκάλας, στίχος των moot point που αργότερα ένας από τους καταληψίες έσβησε με μπογιά, γιατί οι μήτρες που δεν ή και ναι πεθαίνουν δεν ήταν της κάβλας του. Το δωμάτιο μου ήταν σχεδόν πάντα βρώμικο αλλά φιλοξενούσε τους ανθρώπους μου πάντα όταν το χρειάζονταν. Και τέλος για να μην το ξεχάσω 25 μάρτη του 2011 το φανζίν πουστιά και όλεθρος στέγασε το πάρτυ του δεύτερου τεύχους στο ισόγειο. Ένα πάρτυ που μαζευτήκαμε όλα τα ωραία γκέι φρικιά της αθήνας, ακούσαμε όμορφη μουσική και μοιραστήκαμε τις αγάπες μας, τους φόβους μας και κατουρήσαμε και λίγο την ζαρντινιέρα έξω από την κατάληψη για να μην το χάσουμε το πάρτυ.

2/12/2017, κατάληψη παπουτσάδικο, punkhurst mutants show

Despite writing another manifesto, another proclamation on which all those grand “what must and what mustn’t” and “what’s right and what’s wrong” would be written, we decided again this year to continue our tradition; that is to expose ourselves and write tiny stories from our lives. Little memories about the importance of the existence of squats in the past and present for us, about the ways that we can fit or not into these kinds of places and about the importance of asserting our space there and everywhere. For now, and always, solidarity to the squats, solidarity to the Papoutsadiko squat and thanks to all these people who keep it alive with their hearts!

This is the small text passed around at the entrance of Papoutsadiko, the stories follow next

Hello there! You are in a live gig about feminist and queer expression (punkhurst mutants show is the name) that takes place in Papoutsadiko squat. As organizers, we want to try and create a space that supports respect, mental and physical health and fun at the same time.

We believe that the effort to create safe spaces ahould be a collective one. It is needed by every one of us here, to try making the people around feel welcomed. By making easier every one's needs and participating in a context where someone can judge and be judged, we want to find ways to interact and bond with each other with respect and care.

We don't want this gig to be strict. There should exist space for mistakes and time to fix them. It is our wish that in case someone makes you feel uncomfortable or unsecure to face it directly. If for whatever reason you don't want to face it directly, come and find us by the zines stand. We do not want this text to become rules for behaviour for public gatherings. We just want every one of us to to fill this space without letting someone enforce themselves on the others. We hope you have a nice time tonight, let's have some fun!

Punk stories with a little queer twist

I grew up in a family where my mother was listening to island music (in every single fucking excursion), my father soft-pop (this is how the audio cassettes were labeled) and my brother [was listening to] dalaras and below. (For dalaras, I can dedicate a lot of “pain” because every easter, my bro was playing at full blast [dalaras’] record with the church hymns!). It is logical that the black sheep of the family, me, who started challenging everything, to play for them stereonova and sing to them:

the other day, a group bashed a gay
they beat him for money and then they wanted other stuff
that’s the situation, they think they know stuff
and they impose their authority because they don’t understand

Of course, after such musical expressions of mine, at home war was breaking out.
Usual stuff. It didn’t took me long to leave the family warmth behind towards the new life, my own. One small musical shelter, I discovered it on punk.

I was politically active on the “scene” and punk was at its tops. So, I was going to several self-organized gigs (these were usually, the places that was playing the “punk” I loved). The punk’s dance, pogo, was very appealing to me. It was weird and to my liking. It didn’t has glamourness and face-contro lof the clubs that nobody danced with you because you were a bit freaky / ugly, shy lesbian. [Pogo] didn’t have that round-round / standardized dance of island folk music that my mother was dragging me to dance. I felt that I could belong to this thing because I wasn’t being judged and it wasn’t prim. Also, and most importantly, I wasn’t afraid that much of facing the punk whirpool.

Pogo had audacity in the moves, passioned mood, frenzy faces and behaviors, hugs, screams with known /unknown punks, solidarity to lift or protect you if you fall down so that you don’t get stomped. I loved that a bunch of girls were going in front to claim our space. We were bringing pogo at our measures so that all of us could have fun, short, tall, fat, athlectic, with crutches. That wasn’t always easy. Because people are watered by the proletarian nectar, alcohol, you couldn’t avoid rotten and violent behaviors. Ok, you can relatively control drunken people because most of the times you could handle as they usually overstepping and were harmless. We were going elsewhere, said a couple of words and there were mostly a “happy ending” and continuation of the dance.

Where pogo stopped to be a dance for me and I was struggling to stay on the pit despite the situation, was with some 100% alpha males. Alpha Males that were sitting so rigid and staring till they listen to the hit. When that happened, they stormed and they would hit you so that they announce themselves. What kind of talk could you do with people like that? They ‘ld say that this is punk. You ‘ld hear all the related clichés that people say so that they don’t get any responsibility and de-politicalize the situation. Since irony is the weapon of the weak, let me use it: Let’s all mind our own business, at all the stereotypes that the teacher, dad and mom taught us, at the identities and roles that we were given when we got born. We must do nothing to change this system because this is how it is! This is how pogo is, it fits only who can stand up, that are strong and fierce.

Ok, because I don’t want to be considered that I nag, one good proof that you could have a splendid time, get hit and bleed the band from your period and not your wounds are the concerts of mov kafenio at the squat fabrica yfanet. Last summer was one of the best concerts I have ever been since the pit had everyone inside: hysterical, faggots, butch, femme goddesses, bunnies, dumpies, gaylords, unidentified creatures, tits, birthrate cakes and tears of overwhelment for the desert.

There is this myth/story that there was a punk guy who was dancing violent at a concert of Naftia band. The drummer [female] asked him to cool down a bit and he cursed her. One thing led to another and they start fighting hand in hand. For his misfortune, the punk dude didn’t know that the drummer was a boxer… Since all of us don’t know martial arts, we don’t even want to know, let’s create a pogo where every weak granny and grandpa could fit in. Without wanting to sound like a pacifist, let’s get our wrath out at our bosses and the fascists and not on each other.

---

Our old friends

The state had shut down the biggest of the housing squats and the social spaces I’ve passed through the years. There are some that I still visit, they are our little oasis with the punk lives and the assemblies and the people I meet there. The loss we have to deal with of the 8th of December against the state (and their dogs) is an existing condition which feeds our every day lives with misery. It’s not that things had always been peaches and cream into our Squats. In every political space I participated I came across political surpluses, politicking and disappointment of ourselves and our comrades.

The nostalgic years I spent hanging out in punk lives in Villa Amalias were unfortunately over because the state came to the decision to suppress this squat, a squat symbol, because of its antifascist action in Viktoria square and because of the relationships that were born in the context of the squat. Now I listen to Ωχρά Σπειροχαίτη- The Ballad For A Sad Country, and I romanticize the little miseries and depressions I went through because of the wrong relationships I made in the housing squats I used to live. But these little miseries were just the life I fight for outside capitalism- relations out of consumption which I now miss and ask for.

I may have been tortured in assemblies in 2008 and 2009 but I believed and I was positive that the system can be ruptured in some times and some spaces. A spacetime out of the system. And this positivity lives on in our own squats right now, in which we try to make a new way of existing. A way of existing based on our own needs and desires. Against every authoritative, sexist, homophobic and rotten behavior. A squat is in fact the people who participate in it. And the people of the squat are the relations and the actions. And if our collective misery survives into our squats then the capitalism somehow alienated us in a point that we can’t see the magic field that we create when our voices have power, are existing and form our every day lives and our consciousness.

We have to fight for the Squats that are still alive, we have to be there, to converse with our comrades and to give birth to new fields of resistance against every form of fascism.

PS

şiddet büyüleyicidir şiddet umuttur
umutsuz ve sessiz bir dünyada

Violent resistance is the only hope
in a country without hope and voice

---

Walking around panteion

I had dropped out of Panteion University because I didn’t want to become a journalist and for some days, back at this time, I worked as a cleaner at a pet shop. I was then living with my uncle. My mother underestimated me, for I’d rather clean dog shit when I had successfully got into university. I had run away from home again when I was 17 because I am queer (lesbian for my parents). Thus, I decided to run again from the family home and live on my own at the squatted panteion university dorms. I was welcomed there by the kids who lived already in. We, some groups which were related to panteion, got into the squatted dorms a night of 2007. We started cleaning the former 60s hotel, now squatted dorms, that had been abandoned since the 1999 earthquake. Later, any Tom, Dick and Harry passed by there.

For the first time in my life, I, a butch lesbian, had worn a pair of pinky heels and performed Luz Casal’s “piensa en mi”, which I had, of course, learned from Almodovar’s film. I went up on my heels, I walked with whimsicality and sang this sensual song. In the audience, on our squat’s basement, there was E. E. was a fag but he didn’t say so to the other squatters. As soon as I finished with the drag show, he came to me and said that he used to go at parks and get fucked with other men. And then I felt moved by the fact that I was conforming with somebody else in this secret gay life of Athens. After a while, a trans woman was added in this confessional game of ours. We shared our confessions, but we stuck only in silent supporting gazes when we received the other stares, the critical and disapproval ones.

<<It's a womb that refuse to die>> I had written on the round entrance of a small stairway, a moot point* lyric, that was later erased with paint by one of the squatters. Because he didn’t fancy the wombs that refused -or not- to die. My room was constantly dirty, but it always hosted my people, when they needed it. And last but not least, on the 25th of march 2011, a party for the second issue of the fanzin “poustia kai olethros”** was hosted on the squat’s basement. A party where we all gathered; all the wonderful gay freaks of Athens, we listened to awesome music and shared our loves, our fears and we pissed a little bit on the flower box outside the squat, because we’d missed the party if we walked all the way to the toilet.

*moot point is a greek punk band
** poustia kai olethros means ‘gayness and disaster’

2/12/2017, Haidari, punkhurst mutants show

За реставрација на панкот

Aυτοοργανωμένη συναυλία στην κατάληψη Παπουτσάδικο με φεμινιστικές, κουήρ, ντόπιες μπάντες καθώς και μπάντες από το εξωτερικό.

Κατάληψη Παπουτσάδικο

bitchy 101: oι πανκ-σέξουαλ οντότητες που τόσο αγαπάμε να ακούμε αλλά σπάνια έχουμε την ευκαιρία!! Θα βρίσκονται στην σκηνή της κατάληψης Παπουτσάδικο που θα τη ράνουμε με εξτρά εκχύλισμα μπύρας για να τις υποδεχτεί. Κουήρ, χοντρές και επιθετικές, οι αμαζόνες του λίπους θα μας τραγουδήσουν παλιούς και καινούριους πανκ/ποπ δυναμίτες, για το πάχος, το κουήρ και άλλες ιστορίες. Σεισμός, σεισμός, πανκσεξουαλισμός!
facebook

nuclear family: αντικαθιστούν το «δεν υπάρχει μέλλον» με μία τεράστια ταμπέλα από νέον που γράφει «ΝΑΙ». Οι nuclear family παίζουν συνθ-ποπ για μια κουήρ επανάσταση. Δηλώνουν ότι η ελεκτροκλάς είναι πεθαμένη και το ότι να είσαι γκέι είναι το καινούργιο πανκ. Ξεκίνησαν το 2005 από τα σπλάχνα της trash drag σκηνής της Κοπεγχάγης. Ταπεινός τους στόχος να φτιάξουν ποπ μουσική για μία κουήρ επανάσταση.
bandcamp

mayr: δεν είναι «αυτός», δεν είναι «αυτή», είναι απλά το mayr. Παίζει με κιθάρα, σύνθια, βιολιά, πετάλια και λούπες για να φτιάξει έναν ήχο που μοιάζει με τραγούδι ή πανκ ροκ ή και τα δύο (και μερικές φορές μυρίζει γατίλα). Με στίχους πότε στα γαλλικά, πότε στα γερμανικά, πότε στ’ αγγλικά, η ουσία είναι μία: genderfuck noisepunk. «Και ανεμίζουμε τα βυζιά μας στον αέρα».
website

ms mutt: καθηλωτικό σόλο βαβούρας (κι όχι πανκ) από βιέννη. Ο έγχορδος ήχος στην απλούστερη αλλά και στην πιο πολύπλοκη μορφή συναντά τα αναλογικά μηχανήματα σε μια θορυβώδης αρμονία. Η απουσία στίχων έρχεται να αντικατασταθεί από ηχηρά κιθαριστικά σόλο στρωμένα όμορφα με νόιζ στοιχειά και εξπεριμένταλ πενιές, διακοσμημένα με ήχους αναλογικών ταινιών και αντικειμένων.
soundcloud

Οικονομική ενίσχυση απαραίτητη

Μάτσο, σεξιστικές, ρατσιστικές, τρανσφοβικές, ομοφοβικές και λοιπές εξουσιαστικές συμπεριφορές, δε θα είναι ανεκτές.

Diy concert with antifascist, feminist, queer, local bands as well as bands from abroad in Paputsadiko Squat:

Papoutsadiko Squat:

bitchy 101: the punksexual entities that we love to listen to so much but rarely do we have the chance!! They will be at the stage of Papoutsadiko Squat which will be sprayed with extra extract of beer to welcome them. Queer, fat and aggressive, the amazons of fat will sing to us old and new punk/pop dynamites for fat identity, queer and other stories. Earthquake, earthquake, punksexualism!
facebook

nuclear family: replacing “no future” with a big neon "YES". Nuclear family plays synth-pop for a queer revolution and declares that electroclash is dead, and gay is the new punk! The band exists since 2005 from the heart of trash drag scene of Copenhagen and now is a solo act. The aim is to make pop music for a queer revolution.
bandcamp

mayr: it's not she, it's not he, it's just mayr! Mayr is working with guitar, synthesizer, violin, effect pedals and loops to produce songs which sound like punk rock, chanson or both (and sometimes smell like cat). With lyrics sometimes in french, others in german or in english, the essence is one: genderfuck noisepunk. “Waving our tits in the wind”!
website

ms mutt: gripping noise solo from Vienna. Stringed sound in its simple but also complexed form meets analogue machines in a noisy harmony. The absence of lyrics is being replaced from loud guitar solo wonderfully given with noise elements and experimental touches, decorated with sounds of movies and things.
soundcloud

Donate, if possible

Macho, sexist, racist, transphobic, homophobic and other authoritative behavior will not be accepted.

DIY концерт со антифашистички, феминистички, квир бендови, локални и од целиот свет:

Донирај, доколу ти дозволуваат условите за живот.

Мачо-сексистичко, расистичко, трансфобно, хомофобоно и било какво авторитарно однесување нема да биде толерирано.

Αντί για ένα ακόμα μανιφέστο, αποφασίσαμε να γράψουμε (μουσικές) ιστορίες απ' το βιός μας!!

Για την αποκατάσταση του πανκ

Τέλη νάηντιζ, αρχές ζίροουζ, η τότε αμούστακη λεσβία – εγώ - έψαχνε να βρει απεγνωσμένα κάτιτις το λεσβιακό στα πάντα. Τιβί (θα φιληθεί η ζίνα με τη γαβριέλλα;), περιοδικά, μουσική, κλαμπ. Στα κλαμπ, όταν είχα λεφτά για να μπω, ένιωθα περιθώριο. Μη έχοντας τη χρηματική δυνατότητα να καταναλώνω συχνά λεσβιακές εμπειρίες για να νιώσω μέλος μιας κοινότητας, κατέφευγα σε φθηνότερες εναλλακτικές. Παράδειγμα, στη μουσική. Ήμουν από αυτές που άκουγε tatu και σκιρτίριζε το φιλοκάρδι. Κάποια κομμάτια μιλούσαν απευθείας στον λεσβιακό πόνο. Όμως, τα σιντί ήταν πανάκριβα, το ίντερνετ υπερβολικά αργό, με ταχύτητα να κατεβάσεις ένα τραγούδι την ημέρα, αν δεν κατέβαζε κάτι ο αδερφός. Οπότε, παλιά μου τέχνη κόσκινο, κασετούλα, ράδιο, κομματάρα, ρεκ, στοπ, μετά πλέη και έχεις όλα τα χιτάκια.

Στα δεκαπέντε μου, ανακάλυψα μία lgbt (το «q» ήρθε λίγο μετά) ραδιοφωνική εκπομπή στο σταθμό «επικοινωνία 94 στα εφ εμ». Αργότερα, που ήμουν και με κοπέλα, η φάση ήταν 94fm, καψουροτράγουδο και αφιέρωση. Οι αφιερώσεις εκφωνούνταν από την παρουσιάστρια οπότε φρόντιζα να τις γράφω ώστε να τις έχω σε μία κασέτα για να ακούω αργότερα τον έρωτα μου να εκπέμπεται. Μία χιλιογραμμένη κασέτα περιείχε μία πολύ χοτ αφιέρωση για πάρτη μου με το «all the things she said» από tatu να παίζει από πίσω. Οπότε την άκουγα συχνότατα. Μόλις τέλειωνε, καπάκια έμπαινε ένα απόσπασμα από μία άλλη εκπομπή που είχα γράψει τυχαία στον ίδιο σταθμό. Οι στίχοι με είχαν ιντριγκάρει: σα ρομπότ είναι οι μπάτσοι, σίγουρα όλοι είναι τσάτσοι, κι από πάνω βρίσκονται άλλοι, οι φονιάδες οι μεγάλοι. Τότε, μπορώ να πω με σιγουριά, ότι άκουσα το πρώτο κομμάτι πανκ έβερ.

Έτος 2005, 19 χρονών πια, χώρισα - πένθος, βγήκα από την αριστερά, πολιτικοποιήθηκα στον «χώρο». Τότε άρχισα να ακούω ελληνικό ροκ. Αμέσως σταμάτησα!! Όμως, η εξοικείωση με τον ελληνόφωνο στίχο ήταν σημαντική γιατί μέχρι τότε δεν τον άντεχα. Ξεκίνησα να πηγαίνω σε πανκ συναυλίες. Επίσης, διοργανώναμε και τέτοιες, με τις αντιφά ομάδες που συνεργαζόμασταν. Ήταν η «μουσική» του χώρου. Οπότε το πανκ ήταν επίσημα στη ζωή μου. Όσο άκουγα πανκ, τόσο χαμογελούσε η καρδούλα μου. Επιτέλους, κάποιοι άνθρωποι είχαν σπάσει τον καθωσπρεπισμό και αράδιαζαν συναισθήματα και βιώματα καθημερινά. Σταμάτησα να επικεντρώνω στη βαβούρα και επικεντρώθηκα στο πάθος.

«αφήστε το κορμί μου ήσυχο», «μπαμπά είμαι γκέι», «άμεση εμπειρία, επιθυμία, επαφή, χωρίς σχολεία, βόλτα στους δρόμους και ζωή, άρνηση των ρόλων που ήδη έχουν ετοιμαστεί», «έχουμε ανάγκη όλοι μιας βάγιας σωστής, ανάγκη να είμαστε όλοι τυπικά υγιείς», «ξέρεις, μαμά, δεν αντέχω να ζω ικετεύοντας. τώρα γεννιέμαι ξανά μέσα απ’ τα σπλάχνα μιας πόρνης», «αηδιασμένη από τα ψεύτικα χαμόγελα χιλιάδων σκοτεινών προσώπων με φορεσιά και ύφος αγίων που το στόμα τους δε στάζει μέλι αλλά αίμα ανθρώπινο», «κι όλοι στις οθόνες απαθέστατα κοιτάμε, ταινίες με πολέμους, μπάτσους και φασίστες», «η ζωή μας είναι η πατησίων», «εσείς την τέχνη σου κι εμείς υποκουλτούρα»

Αργότερα συνειδητοποίησα ότι το πανκ δεν είναι ακριβώς μουσικό είδος. Σύνθια, βιολιά, ακορντεόν, τρομπέτες, όμορφες μίξεις. Είναι κάτι περισσότερο, σαν μία νοοτροπία. Η μουσική της νόου φιούτσουρ νεολαίας. Αντιεμπορευματική, αντιφασιστική, αντιεξουσιαστική, αντί να-φαν-κι-κότες. Πάνω από όλα, πολιτική. Δε λέω εύκολα τη λέξη «πανκ» για να περιγράψω το οτιδήποτε γιατί σιχαίνομαι στις ταμπέλες. Έχω το πανκ στο μυαλό μου σαν μία τεράστια αγκαλιά που χωράνε όλα τα είδη μουσικής, όλα τα άτομα, τα πάντα όλα εκτός από φασίστες με την ευρεία έννοια. Στη θεωρία φυσικά. Και επειδή η πράξη δεν είναι τόσο αγγελικά πλασμένη, τρώμε τη ματσίλα με το κουτάλι με προκάλυμμα μία απολίτικη «κακία» για τα πάντα, την μόδα του πανκ σαν το άλφα και το ωμέγα, κάργα συντηρητισμό, σχεδόν αποκλειστικά ανδροκρατούμενες μπάντες.

Στο χέρι μας είναι να κάνουμε «χώρους», στους οποίους ανήκουμε, πιο δικούς μας. Να προσπαθούμε να βάζουμε τα δικά μας χαρακτηριστικά ώστε η πανκ σκηνή και η κάθε πανκ σκηνή, να μπορεί να συμπεριλάβει όσο πιο πολύ κόσμο είναι δυνατό, να χωρέσει όσες πιο πολλές ταυτότητες. Γι’ αυτό μαζευτήκαμε όσες πιστές και δημιουργήσαμε το punkhurst mutants show, για να φτιάξουμε πανκ στιγμές που να νιώθουμε οικεία. Για να μπασταρδέψουμε φεμινισμό και κουήρ στο πανκ. Καλά μας μπερδέματα!!

---

Πάντοτε, καθώς μεγάλωνα, ήμουν μέσα στη μουσική και τα μουσικά πράγματα. Μπροστά στην τρομακτική πρόκληση και το νατουραλισμό της εφηβείας, αλλά και της επερχόμενης εφηβικής μοναξιάς, τους πρώτους αποτυχημένους έρωτες, την καταπίεση ανάμεσα στο τί πρέπει να είμαι (και να φαίνομαι ότι είμαι) και στην πραγματική εαυτή μου, την απέχθεια και ταυτόχρονη υιοθέτηση απέναντι στον κόσμο που εκφράζει την κανονικότητα και την αλήθεια του ως τη μόνη έγκυρη και αληθή, η μουσική λειτουργούσε καλά ως μέσο να εκφράσω με λόγια και ήχους όλο τον εσωτερικό μου κόσμο, τις επιθυμίες, τις αλήθειες μου.

Ως κορίτσι δεν μπορούσα και δεν έπρεπε να διεκδικώ χώρο και να εκφράζομαι/συμπεριφέρομαι όπως εγώ το ήθελα. Δεν έπρεπε να φαφλατίζω, αλλά να μιλάω όποτε ‘πρέπει’, και όταν μιλάω να έχω να πω μόνο κάτι καλό. Δεν έπρεπε να βρίζω, αλλά να καταπίνω τα νεύρα μου και να μην νευριάζω. Δεν έπρεπε να φωνάζω γιατί ο ψηλός τόνος της φωνής μου ήταν στριγκλιά και δεν ήταν δυνατή να επιβληθεί όπως η βροντερή αντρική φωνή, αλλά μόνο να γίνει αντικείμενο σχολιασμού και κοροϊδίας. Έπρεπε να συγχωρώ τους άντρες, από παιδιά μέχρι γέρους απλά γιατί “έτσι είναι”. Έπρεπε πάντοτε να φροντίζω την εμφάνισή μου, να βάφομαι, και να προσέχω να μην ξεφύγει η γραμμή του μολυβιού, το κραγιόν ή πόντος απ’ το καλσόν. Έπρεπε να φοράω φούστες και γενικότερα “θηλυκά” ρούχα, πράγμα που σπάνια έκανα. Με φώναζαν αγοροκόριτσο επειδή έπαιζα μπάσκετ και όχι βόλεϋ όπως τα υπόλοιπα κορίτσια, και αυτό ‘ήταν κακό’, οπότε οι γονείς μου συχνά το μετέφραζαν σε ‘διαφορετικό’ και ‘ιδιαίτερο’. Μέσα σε όλα αυτά τα πρέπει και τα μη, η μουσική ξεπρόβαλλε σαν ανάγκη και ως μοναδικό μέσο για να υπάρχω πραγματικά μέσα στο σχολικό, οικογενειακό και ευρύτερα κοινωνικό μου περιβάλλον.

Η ανάγκη αυτή με τοποθέτησε σε μία διαδικασία συνεχούς μελέτης, φοίτησης σε ωδεία κλπ. Όμως δεν αρεσκόμουν μόνο σε αυτό. Σκοπός μου δεν ήταν μόνο να αποδείξω στην εαυτή μου ότι μπορώ να κάνω κάτι καλά. Ήθελα πραγματικά να υπάρξω, και να νιώσω ότι υπάρχω, σε σύνολα ανθρώπων· να επικοινωνήσω τις σκέψεις μου, να συσχετιστώ και να συνυπάρξω με άλλες και άλλους. Η διαδικασία αυτή, όμως, δεν ήταν εύκολη, και με έφερε αντιμέτωπη, ξανά, με το βιολογικό μου φύλο. Δεν μπορούσα να υπάρξω ως κοπέλα σε μουσικό σχήμα αν δεν τραγουδούσα ή δεν έπαιζα πιάνο (ή έστω κανά τσέλο ή βιολί). Και όταν μιλάμε για τραγούδι, όχι ό,τι κι ό,τι· “οι γυναίκες πρέπει να τραγουδούν σε ψηλές οκτάβες, γιατί αν η φωνή τους είναι χαμηλή και έχει γρέζι παραπέμπει σε άντρα.” Θυμάμαι τον καθηγητή του σολφέζ μου να με φωνάζει χλευαστικά ‘καμπαρετζού’ γιατι τάχα η φωνή μου ήταν πολύ πιο χαμηλή από την “φυσική γυναικεία”.

Αυτοί ήταν οι “γυναικείοι ρόλοι” σε μία μπάντα. Το κομμάτι που μου αντιστοιχούσε ως κορίτσι. Τα υπόλοιπα κομμάτια της μουσικής παραγωγής “ήταν, φυσικά, αντρικά”.

Στο λύκειο υπήρχε κατά παράδοση η σχολική μπάντα, η οποία έκανε συναυλίες μέσα στη χρονιά, με ρεπερτόριο επιλεγμένο από τα μέλη της, και η οποία εκπροσωπούσε το λύκειο στο οποίο πήγαινα. Αυτή ανανεωνόνταν συνεχώς, καθώς κάποιες/κάποιοι αποφοιτούσαν κάθε χρονιά. Ουάου! Ακούγεται αστείο και ίσως βαρετό κι αξιολύπητο, αλλά τότε αυτό ήταν για εμένα η μεγαλύτερη ευκαιρία και η καλύτερη επιλογή. Είπα, εδώ είμαστε! Και πράγματι, ο υπεύθυνος καθηγητής, ενθουσιάστηκε που μία κοπέλα(!) έκανε πραγματικά καλά μουσικά περάσματα και γεμίσματα και έπαιζε, γενικότερα, καλή κιθάρα. Πολύ γρήγορα ήρθαν, φυσικά, και (πολλά) αγόρια που έπαιζαν κιθάρα· άλλοι καλοί, άλλοι λιγότερο καλοί, αλλά εδώ ο καθηγητής δεν έδινε ιδιαίτερη σημασία στο μουσικό τους επίπεδο.. Εγώ βέβαια είχα πεισμώσει! Ήθελα να αναγνωριστώ ως αντίστοιχα ικανή με τα αγόρια κιθαρίστες. Το να καταφέρω να καθιερωθώ ως μία από τις βασικές κιθάρες της μπάντας ήταν πραγματικά άθλος. Διότι εγώ έπρεπε να κάνω εξάσκηση και να αποδεικνύω συνεχώς ότι “είμαι αντίστοιχα καλή με τους συμμαθητές μου” και ότι “είμαι εδώ”, σε αντίθεση με τα αρσενικά της παρέας που απλώς έπαιζαν και πούλαγαν την σχολική τους φήμη με ροκσταρικλίκι. Αυτός είναι και ένας από τους βασικούς λόγους που σιχαινόμουν (και ακόμα σιχαίνομαι) τους βιρτουόζους μουσικούς, και τα υπερβολικά καλοστημένα, τεχνικά, γρήγορα και επιδειξιομανή κιθαριστικά σόλο.

Το να υπάρχουν γυναίκες, τρανς, πούστηδες, λεσβίες στη μουσική είναι ζωτικής σημασίας για μένα! Πρέπει επιτέλους να διεκδικήσουμε χώρο με τους δικούς μας όρους. Να (συν)υπάρξουμε, να εκφραστούμε, να συζητήσουμε η μία με την άλλη. Τις αρρενωπότητες και την ανδρική επιβολή τις βιώνουμε καθημερινά παντού: από το σπίτι, τη δουλειά, τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, τα μμμ, τα μμε και το δρόμο, μέχρι τις συνελεύσεις και τους χώρους από τους οποίους θα περιμέναμε, μεταφυσικά μάλλον, να είναι κάπως διαφορετικοί. Μέσα από τα λάηβ που διοργανώνουμε, προσπαθούμε όλες μαζί, όσες βρισκόμαστε στη διαδικασία, οι φίλες που μας βοηθούν να τα στήσουμε και να τα κάνουμε πραγματικότητα. Αλλά και όσες έρχονται θέλουμε να τα στηρίζουν, να δημιουργήσουμε στιγμές όπου όλα τα άτομα θα μπορούν να υπάρξουν και να περάσουν καλά σε χώρους ασφαλείς, αλλά ταυτόχρονα δημόσιους. Θέλουμε να βλέπουμε γυναίκες και όλες εμάς τις περίεργες στη σκηνή. Στηρίζουμε την αυτοοργανωμένη μουσική και επιθυμούμε να αξιοποιούμε τους δημόσιους και τους κατειλημμένους χώρους.

Είναι πραγματικά τεράστια ευχαρίστηση να βλέπεις τέτοιες επιθυμίες μας να γίνονται πραγματικότητα. Είναι τεράστια ευχαρίστηση να νιώθει η μία την αλληλεγγύη της άλλης.

Η πολιτική δεν γράφεται μόνο στο χαρτί,
Γουστάρουμε να ακούμε γυναικεία/κουήρ/αυτοοργανωμένη μουσική

10/12/2016, νομική σχολή αθηνών, punkhurst mutants show

For the restoration of punk

End of 90’s, beginning of 00’s, a lesbian without a beard yet – me – was looking for finding desperately something lesbian in anything. On TV (is xena going to kiss gabrielle?), magazines, music, clubs. On the clubs, whenever I had the money to enter, I felt in the margin. Without having the possibility to consume lesbian experience so that I could feel a part of a community, I resorted in cheaper solutions. For example, music. I was one of them who was listening to tatu and the heart was pounding. Some songs were speaking directly for the lesbian pain. However, cds were pretty expensive, internet was extremely slow – with its speed you could download a song in one day, if your brother didn’t occupy it much. So, my old art sieve, recording tape, radio, super song, rec, stop, then play and there you have all the hits!

When I was 15, I discovered an lgbt (“q” came later) radio show at the station “epikinonia 94 on fm”. Later, that I was with a girl, the situation was 94fm, love song and dedication. The dedications were broadcasted from the presenter so I was seeing to record them so that I have them in a cassette and here later on my love being transmitted. One tape written again and again was containing a very hot dedication to me with the song “all the things she said” from tatu playing on the back. So I was listening to it regularly. When it was over, instantly, an excerpt of another show was playing which I had recorded by accident from the same station. The lyrics had me intrigued: the cops are like robots, all of them are, for sure, snitches, and above there are some others, the huge murderers. Then, I can say for sure, that I have heard my first punk song ever.

Year 2005, I was 19, I broke up – mourning, I left the left party I was in, I became political in the “scene”. Then I started to listening to greek rock. I immediately stopped!! However, the familiarization with the greek-sound lyric was important because, till then, I couldn’t stand it. I began to go on punk concerts. We were also organizing such, with the antifa groups that we collaborated. Punk was the “music” of the scene. So punk was officially in my life. The more I was listening to punk, the more my heart was smiling. At last, [I found] people who had broke the stuffiness and were arraying emotions and everyday experience. I stopped focusing on the music’s noise and I concentrated on the passion of the lyrics.

“leave my body alone”, “dad, I am gay”, “instant experience, desire, contact, without schools, stroll in the streets and life, denial of the roles that are already prepared”, “we all have a need for a correct Vagia, a need to all be typically healthy”, “you know, mum, I don’t stand living begging. Now I am being reborn inside the guts of a whore”, “disgusted from the phony smiles of thousands dark faces, with the costume and the attitude of saints, whom their mouth it doesn’t drip honey but human blood”, “and we all look into the screens in apathy and watch movies with wars, cops and fascists”, “our life is patission str”, “you make your art and we make subculture”

Later on, I realized that punk is not a specific musical genre. Synths, violins, accordion, trumpets, beautiful mixes. It is something more, it is a mentality. The music of the no-future youth. Anti-commercial, antifascist, anti-authority, lots of antis. Above all, political. I don’t use often the word “punk” to describe anything because I hate labeling. I have punk, in my mind, like a huge hug where it can fit all the musical genres, all the people, everything but fascists, with the wider meaning. In theory, of course. And because reality and action are not made from angels, we are served to eat macho behaviors in tons under the veil of a non-political “badness” against everything, to think punk fashion like the alpha and omega, to receive conservatism and conformist and to get amused from band with men.

It is in our hands to make the “scene” which we belong, more like our own. We can try to put our own features so that the punk scene and every punk scene could include the most people possible, to have a capacity for more identities. That’s why we gathered here, the faithful ones, and created punkhurst mutants show, so that we can make punk moments that we feel more comfortable with; so that we can bastardize feminism and queer in punk. Let’s have a fine mess!!

---

Always, while I was growing up, I was into music and music stuff in general. Facing the frightening chalenge and naturalism of puberty and the chalenge of the forecoming teenage loneliness, the first failed loves, the oppression in between what I have to be (and seem to be) and what I really am, the repulsion and both the adoption of the world that expresses its normality and truth as the only accurate and real, music operated well for me as the means of expressing with words and sounds all the inner world of mine, my desires, my truths.

As a girl I couldn’t and I shouldn’t conquer space and express myself/behave like I wanted to. I shouldn’t gabble, but talk only when it was the ‘proper moment’, and when talking I had to have only something good to say. I souldn’t swear or get angry, but swallow my nerves. I shouldn’t shout, because the high tone of my voice was taken as a screech and thus it wasn’t strong enough to be imposed like the thunderous male voice does· therefore it could only be an object of commenting and mocking. I had to forgive men, from children to elderies just because ‘this is how men are’. I always had to take care of my appearance, to put makeup on my face, and to put carefully the eyeliner on, the crayon and be careful not to rip my stockings. I had to wear skirts and generally ‘female’ clothes, something that I rarely did. I used to be called a tomboy only because I was playing basketball instead of volleyball like other girls did, and that was ‘wrong’, so my parents often translated that into something ‘different’ and ‘special’. In between all these prescriptions and prohibitions, music rised above like a need and as the only means of helping me actually exist inside my school, family and, generally, social enviroment.

That need put me in a constant study process, conservatories attendance etc. But that was not enough for me. My aim was not only to prove to myself that I could do something good. I wanted to truly exist, and feel that I exist into people ensembles· I wanted to communicate my thoughts, to correlate and coexist with others. But that procedure was not easy, and it got me facing my sex again. I couldn’t exist as a girl in a music band if I didn’t sing or play the piano (or cello or violin at least). And by ‘singing’, we mean that “women must sing in high oktavas, because if their voice is low and have burr it refers to a man”. I remember my solfege (male) teacher jeeringly calling me a “cabaret girl”, because my voice was supposedly lower that the “natural female” one.

These were the “female roles” in a band. The part that corresponded to me as a girl. The rest parts of musical production “were, of course, men’s”.

In high school there was traditionally a school band, which perfomed during the year, with a repertoire chosen by its members, and which represented the high school I was attending. The members were ofter renewed, because some of them graduated each year. Wow! It sounds funny and maybe boring and pathetic, but that was then the best chance and best choice. I said ‘here we are!’ And, indeed, the responsible teacher (also a male), was fascinated that a girl(!) played really nice riffs and bridges, and was playing, genereally, good guitar. Of course, many guys who were playing guitar came along very soon· some of them were good, and some of them less good, but now the teacher didn’t payed much attention to their musical level.. But I was too stubborn! I wanted to be recognised as equally good as the male guitarists. Achieving the place of one of the basic guitars in the band was an actual feat. Because I had to practice and prove constantly that ‘I am respectively good with my classmates’ and that ‘I am here’, in contrast to the males of the band that were just playing and selling their school fame with a rockstar-style. That was, also, one of the main reasons that I hated (and still do) virtuoso musicians and the extremely intricate, skillful, fast and exhibionismatic guitar solos.

The existance of women, trans, fags, lesbians in music is essential to me! We have, eventually, to conquer space with our own terms. To coexist, to express ourselves, to discuss with each other. We experience masculinities and male enforcement everyday, everywhere: from home, work, schools, universities, public transport, the media and the street, to assemblies and spaces which we expected, metaphysically as it seems, to be somehow different. Through the concerts we organize, we altogether try, the ones that participate in the group, our friends that offer their help to set them up and make them real, but also all those that come and support them, to create moments when all persons can exist and have fun, in safe but also public spaces. We want to watch women and all us weirdos on stage. We support d.i.y. music and we desire to reclaim public and occupied spaces.

It is actually a huge satisfaction to see those desires of ours becoming reality. It is a huge satisfaction to feel the solidarity of one another.

School of Law of Athens, 05/03/2016, punkhurst mutants show

За реставрација на панкот

Крајот на 90тите и почетокот на 2000та, јас, лезбејка без стаж, очајно бев во потрага по било што лезбејско: на телевизија (дали Зина и Габриела ќе се бакнат), по списанија, во музиката, по клубови. Во клубовите, кога имав доволно пари за влез, се осеќав на маргината. Без доволно пари за консумирање на лезбејското искуство и можноста да станам дел од заедницата, прибегнав кон поефтини варијанти. На пример, кон музиката. Бев од оние на кои срцето им трепереше кога слушаа тату. Некои песни дирекно зборуваа за лезбејската болка. Тогаш CD-ињата беа прескапи, интернетот неверојатно спор – требаше цел еден ден за да се спушти една песна, под услов брат ми да не спушта ништа друго. Па, мојата позната уметност беше: касетофонот, една касета, супер песна на радио, снимај, стоп, па потоа плеј...и така ги имаш сите хитови на едно место.

Кога имав 15 години, открив една lgbt (“q” дојде покасно) емисија на радио, се викаше „дружба на 94 фм“. Покасно, кога веќе имав девојка, емисјата беше љубовни песни со посвета на 94 фм. Посветите ги читаше водителката на емисијата а јас се трудев да ги снимам за да ги имам на касета и да ги слушам повторно, за повторно да се шири љубовта. Една касета преснимана илијада пати, содржеше една многу јака посвета за мене со песната „all the things she said” од тату, која ја преслушував постојано. На касетат, при крајот имаше влетано, по грешка, извадок од песна снимена од истата радио станица. Текстот на песната ме заинтригира и одеше вака: „полицајците се како роботи, сите полицајци се информатори, а над нив се некој други, убијци големи“ (извадок од песната ΕΛ.ΑΣ. (Полиција) на бендот Антидраси (ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ): „σα ρομπότ είναι οι μπάτσοι, σίγουρα όλοι είναι τσάτσοι, κι από πάνω βρίσκονται άλλοι, οι φονιάδες οι μεγάλοι. “). Можам да кажам дека тогаш ја чув мојата прва панк песна.

2005 година, имав 19 години, раскинав и тагував, ја напуштив левицата и станав дел од политичката „сцена”. Тогаш почнав да слушам грчки рок но веднаш прекинав! Но, запознавањето со грчките лирки беше важно бидејќи до тогаш не можев да ги смислам. Почнав да одам по панк концерти. Ние исто така, заедно со антифа групите со кои соработувавме, организиравме концерти. Панкот беше музиката на „сцената”. Панкот официјално влезе во мојот живот. Колку повеќе панк слушав толку повеќе срцето ми се полнеше со радост. Конечно, пронајдов луѓе кои имаа раскрстено со емоционалната вкочанетост и кои зрачеа со емоции и секој дневни случувања. Престанав да се фокусирам на музиката и почнав да се концентрирам на страста во лириките

„Остави го моето тело на мира“, „тато, јас сум геј”, “инстант искуство, копнеж, контакт, без училиште, скитање по улиците и животот, ги негираме улогите кои ни ги спремате“, “на сите нам ни e потребна една вистинска Вагја, потреба да бидеме типично здрави“, „знаеш мајко, јас не можам да живеам просјачки живот. повторно се раѓам од утробата на една курва“, „згрозена од лажните насмевки на илијадниците мрачни лица со маски и однесувања на светци, од чија што уста не течи мед тука крв човечка“, „и сите ние апатично гледаме во екранот, филмови со војни, полицајци и фашисти“, „нашиот живот е на улица Патисион“, „вам вашата уметност, нам нашата субкултура“.

Подоцна сватив дека панкот не е специфичен музички правец. Сајзери, виолини, хармоника, труби – прекрасни мешавини. Панкот е нешто повеќе, панкот е менталитет. Музиката на младината без иднина. Антикомерцијален, антифашистички, антиавторитарен....многу анти, но пред се, политички. Не го користам често зборот „панк“ за да опишам нешто затоа што мразам етикетирање. Имам панк во мојата глава, како огромна прегратка во која можат да се сместат сите музички правци, сите луѓе, секој/а само не фашисти (во пошироката смисла на зборот). Теоретски, се разбира. Но бидејки реалноста и праксата не се толку совршени, во изобилство ни се сервира мачо однесување под плаштот на неполитичкото „лошо однесување“ против се и сешто, модата на панкот од А до Ш, конзервативност и конформизам, и скоро секогаш машки бендови.

Во наши раце е да ја направиме „сцената“, на која припаѓаме, да стане повеќе наша. Да и дадеме наши карактеристики, така што нашата панк сцената и секоја панк сцена вклучи што е можно повеќе луѓе, што е можно повеќе идентитети. Затоа и се собравме овде, ние кои веруваме во панкот, и го направивме punkhurst mutants show, за да создадеме панк моменти во кои ќе се чувствуваме удобно, за феминистички и квир панк! Да создадеме една испреплетена прекраснотија!

Aυτοοργανωμένη συναυλία με αντιφασιστικές, φεμινιστικές, κουήρ, ντόπιες μπάντες καθώς και μπάντες από το εξωτερικό:

Carmel Zoum: η γαλλοκονγκολέζα που ραπάρει σε ragga dancehall ρυθμούς. Η ragga dancehall μουσική παραπέμπει στους ρυθμούς της ποπ κονγκολέζικης μουσικής με τους οποίους η Carmel μεγάλωσε. Έχει μία εκρηκτική δύναμη στο μικρόφωνο, φέρνοντας στα αυτιά μας γκρούβι μελωδίες με μία χορευτική ατμόσφαιρα που συναρπάζει. Consciousness, spiritual repatriation/ to all refugees, we say welcome/ Feel di roots, till to the core of the earth/ an black star for all dark warriors.
bandcamp

Maybecyborgs: μία ιδιόρρυθμη ερμηνεία από το βερολίνο. Το maybecyborgs παίζει ποστ πανκ με ένα τεχνητό άρωμα συν μία δυναμική, θορυβώδη, κουήρ τάση. Ένα 100% σόλο σόου και εκκωφαντικό όσο η αγαπημένη σου riot grrrl μπάντα! Ηλεκτρονικά, κιθαριστικά σκρατσαρίσματα συναντούν παθιασμένα παραληρήματα που συναντούν ολντ σκλουλ ντραμιστικά σαμπλαρίσματα που συναντούν σύνθια και ηλεκτρισμό ώστε να γιορτάσουν τον παραλογισμό και να τον κάνουν χορευτικό και σαρκαστικό, εκκωφαντικό και πάντοτε νιαουριστικό.
bandcamp

Poison ivies: οι νομάδες των μητροπόλεων. Τα άτομα συναντήθηκαν στο εδιμβούργο και σχημάτισαν την μπάντα όπου μας χαρίζει ομορφιά στα αφτιά μας. Σαν άτομα αλλά και σαν μπάντα, καταπιάνονται με φεμινιστικά θέματα και ειδικότερα με τις διαπροσωπικές σχέσεις μέσα στους φεμινισμούς. Έχουν κυκλοφορήσει στο διαδίκτυο μονάχα δύο κομμάτια με στιχάρες που αφορούν την περίοδο και ενάντια σε ένα σίχαμα βιαστή γιατρό στην κόρινθο. Όμως, στις 10/12, θα ακούσουμε ακυκλοφόρητα τους διαμάντια για τόξικ συμπεριφορές σε νόιζ ποπ νότες, μπάμιες τηλεπαρουσιάστριες και ενάντια στη σαπίλα των σχολείων. Ανυπομονούμε!!
youtube

Hello Taiwan: μπάντα δυναμίτης από θεσσαλονίκη. Η πρώτη τους εμφάνιση στο μωβ καφενείο το φετινό μάη, πόρωσε ακόμα και το τσιμέντο της φάμπρικας. Πανκ ρυθμοί, παθιασμένα φωνητικά, άτομα που νιώθουν τους στίχους στο πετσί τους. Περιμένουμε πως και πως τις μουσικάρες τους στην αθήνα. Αλεκζάντρα Κολλοντάι, σε γιορτάζει πια η γκουγκλ, μας γιορτάζει και η γκουγκλ, γυναίκες.
youtube

Οικονομική ενίσχυση απαραίτητη

Μάτσο, σεξιστικές, ρατσιστικές, τρανσφοβικές, ομοφοβικές και λοιπές εξουσιαστικές συμπεριφορές, δε θα είναι ανεκτές.

Diy concert with antifascist, feminist, queer, local bands as well as bands from abroad:

Carmel Zoum: French/Congolese who raps in ragga dancehall rhythms. Ragga dancehall music refers to the rhythms of Congo’s pop music with which Carmel was raised. She has a fiery force in the mic, bringing to our ears groovy melodies in a dancehall atmosphere that fascinates. Consciousness, spiritual repatriation/ to all refugees, we say welcome/ Feel di roots, till to the core of the earth/ an black star for all dark warriors.
bandcamp

Maybecyborgs: berlin-based MAYBECYBORGS perform quirky post punk with artificial flavors plus a strong noisy queer edge. A 100% solo show – only as loud as yr favorite riot grrrl band! Scratchy electric guitars meet passionate rants meet old school drum samplers meet synths and electronics to celebrate absurdity and making it danceable – sarcastic, loud and always meow.
bandcamp

Poison ivies: the nomads of metropolis. They met at edinburgh and formed the band that gives beauty in our ears. As individuals but as a band also, they occupy themselves with feminist issues and especially with intrapersonal correlations in feminisms. They have released only two tracks online that concern period and against a disgusting rapist doctor in korinith. However, on the 10th of December, we will listen to unreleased diamonds of theirs for toxic behaviors in noise pop tunes, lame tv hosts and against the rot in schools. We can’t wait!
youtube

Hello Taiwan: massive band from Thessaloniki. Their first appearance at mov kafenio the May that passed, gave great enthusiasm even at the fabrica’s cement. Punk rhythms, passionate vocals, people who feel the lyrics to their gut. We are looking forward to the fabulous music in athens. Alexandra Kollontai, you are being celebrated by google, google celebrates us, women.
youtube

Donate, if possible

Macho, sexist, racist, transphobic, homophobic and other authoritative behavior will not be accepted.

DIY концерт со антифашистички, феминистички, квир бендови, локални и од целиот свет:

Carmel Zoum: Франузинка/Конгонка која рапува во рага денс ритам. Рага денс ритамот се однесува на ритамот на поп музиката во Конго со која Кармел пораснала. Таа е огнена сила со микрофон, носејќи груви мелодиии на денс атмосферата, која фасцинира. 'Consciousness, spiritual repatriation/ to all refugees, we say welcome/ Feel di roots, till to the core of the earth/ an black star for all dark warriors.'
bandcamp

Maybecyborgs: Базирана во Берлин, свири неконвенционален пост панк со посебна арома плус јак и бучен квир нојз еџ. 100% соло изведба – но бучна колку и твојот омилен riot grrrl бенд! Скреч од електрични гитари со страсни рифови се среќаваат со олд скул драм семплови и синтисајзер и електроника за да ја прославата апсурдноста и да разиграат – сарказам, бука и секогаш мјау.
bandcamp

Poison ivies: Номадките од големиот град. Се сретнаа во Единбург и формираа бенд кој создава убавина за нашите уши. Како иднивидулаки но и како бенд, се преокупирани со феминистички прашања, посебно со меѓуперсоналните корелации во феминизмот. Имаат издадено онлајн само 2 песни кои се занимаваат со менструација и против силувачот доктор од Коринт. На 10 декември ќе ги слушнеме нивните необјавени дијаманти преку нивниот токсичен ноиз поп, површните ТВ водителки и против трулежот во училиштата. Едвај чекаме!
youtube

Hello Taiwan: Масивен бенд од Солун. Нивниот прв настан беше во месец мај во Мов кафаната, давајќи ентузијазам на циментот во фабриката ифанет. Пaнк ритам, страсни вокали, чувствувајќи ги лириките до коска. Се радуваме на доаѓањето на нивната прекрасна музика во Атина. 'Александра Колонтаи, те слави гугл, гугл не слави нас, жените.'
youtube

Донирај, доколу ти дозволуваат условите за живот.

Мачо-сексистичко, расистичко, трансфобно, хомофобоно и било какво авторитарно однесување нема да биде толерирано.

Το punkhurst* mutants show είναι ένα εγχείρημα ατόμων που απλά μας αρέσει η μουσική και γι’ αυτό το λόγο αποφασίσαμε να κάνουμε δημόσιες συναυλίες!! Μας βοηθάει, κιόλας, το ότι κάποια άτομα από εμάς συμμετέχουνε σε ένα αυτοοργανωμένο στούντιο που στεγάζεται σε κατειλημμένο χώρο. Έτσι, τα μηχανήματα που είναι στην κατοχή μας αντί να τα χρησιμοποιούμε μόνο εμείς ή/και να πιάνουν σκόνη, είπαμε να τα αξιοποιήσουμε. Κάποια μάλιστα από αυτά, είναι παρμένα από οικονομική ενίσχυση του κόσμου οπότε, σίγουρα, οφείλουμε να επιστρέψουμε αυτήν την συνεισφορά στην πράξη.

Βέβαια, πέρα από την αγάπη μας να συμβαίνουν γιορτές, κινούμαστε σε πολιτικά πλαίσια. Αυτά τα πλαίσια είναι ο αντιφασισμός, ο φεμινισμός, το κουήρ, η αυτοοργάνωση, η αντιεξουσία. Φροντίζουμε να ψάχνουμε μπάντες πάνω σε αυτά τα πλαίσια και να συζητάμε μαζί τους πριν τις καλέσουμε. Στα μάτια μας, είναι όλες τους υπέροχες αφού τα κίνητρα είναι ανιδιοτελή και πέρα από λογικές αυτοπροβολής. Τέτοιες μπάντες προσπαθούν να υπάρξουν για να είναι ορατές ως οι εαυτές τους σε πείσμα της επιβολής της κανονικότητας. Μέσα σε όλα, η μουσική που φτιάχνουν είναι για να επεκτείνεται μία υποκουλτούρα πάνω σε αυτά τα πλαίσια και να μπορούν να αρθρωθούν οι ίδιες οι μπάντες καθώς και κόσμος που έχει αντίστοιχα βιώματα αλλά δεν έχει αντίστοιχα ακούσματα. Η «πολιτική» μουσική είναι ωραία γιατί αφορά συλλογικοποίηση επιθυμιών, βιωμάτων, έκφραση σκέψεων πέραν των καθιερωμένων εμπορικών προτύπων.

Οι συναυλίες μας, θέλουμε να χωράνε όσο το δυνατόν περισσότερα άτομα και να νιώθουν την ασφάλεια στο να εκφραστούν ή να είναι απλά οι εαυτές τους. Γι’ αυτό το λόγο, οι εκδηλώσεις μας περιφρουρούνται. Δεν αποτελούμε κάποιο εξειδικευμένο προσωπικό με πολυετή εμπειρία στη φύλαξη. Απλά, έχοντας βιώσει σκατά και εξουσίες, μπορούμε να παρεμβαίνουμε ώστε να περιορίσουμε τυχόν κάφρικες καταστάσεις και συμπεριφορές. Να τονίσουμε ότι πιστεύουμε πως και ο κόσμος που έρχεται έχει ευθύνη της εαυτής του και των διπλανών του. Επίσης, κατά τη γνώμη μας, πρέπει να παρέμβει όπου αντιληφθεί μάτσο, τρανσφοβικές, ομοφοβικές, σεξιστικές, ρατσιστικές, εξουσιασιαστικές συμπεριφορές (το bdsm δεν περιλαμβάνεται σε αυτήν την κατηγορία). Στην καθημερινότητα μας βλέπουμε να συμβαίνουν σιχαμερές καταστάσεις και προσπαθούμε να υψώσουμε ανάστημα. Έτσι, αντίστοιχα, και οι συναυλίες που διοργανώνουμε είναι κάτι αντίστοιχο όντας δημόσιες όπου κάποιο άτομο βλέπει φως και μπαίνει. Να σημειώσουμε ότι ο κόσμος που περιφρουρεί και (θέλουμε να)αποτελεί το κοινό, κουβαλάει τέτοια αντανακλαστικά ώστε να ανταποκριθεί σε μία κατάσταση με τα παραπάνω εξουσιαστικά χαρακτηριστικά και για παράδειγμα να μην αμφισβητεί πχ ένα κουήρ άτομο που έχει δεχτεί βία. Να σημειωθεί επίσης ότι δε μπορούμε πολλές φορές να αποτρέψουμε τη βία από το να συμβεί αλλά σίγουρα προσπαθούμε να την κατευνάσουμε.

Οι συναυλίες μας είναι αυτοοργανωμένες κάτι που σημαίνει ότι τα πάντα στήνονται από εμάς. Επίσης δε χρηματοδοτούμαστε από σπόνσορες αλλά ότι από τη μισθωτή/ ωρομίσθια σαπίλα που λέγεται εργασία. Άρα, η οικονομική συνεισφορά του κόσμου μας είναι επιθυμητή για να συνεχίσουμε.

Στην προσπάθειά μας να γίνουμε πιο κοινωνικά άτομα και να είμαστε πιο ορατές, ίσως φάμε τα μούτρα μας. Αλλά θα υπάρχουμε και θα υπάρχουμε στον δημόσιο χώρο. Και τουλάχιστον, δε θα νιώθουμε κλεισμένες σε γκέτο. Ούτε θα νιώθουμε ότι ζητήματα που πιάνει ο φεμινισμός και η κουήρ θεωρία είναι απρόσιτα και είναι ζητήματα που καταπιάνεται μια ελίτ κόσμου. Γουστάρουμε την φεμινιστική, κουήρ, αντιεξουσιαστική έκφραση που δημιουργούν άτομα μακριά από την αντρική οπτική και γουστάρουμε να τα ακούμε λάηβ. Δεν είμαστε τέλειες ούτε μπορούμε και θέλουμε να γίνουμε τέτοιες. Θέλουμε όμως πούστικο, φεμινισμό στα αφτιά μας και στα μάτια μας και όσο περνάει από το χέρι μας θα προσπαθούμε να τον αναπαράγουμε από τα ηχεία.

Καλά να περάσουμε!

Punkhurst mutants show crew, Πατήσια 4/6/2016

Για σχόλια, αγάπες, μπινελίκια, οτιδήποτε punkhurst.show@gmail.com

Υγ: Αυτή η συναυλία λαμβάνει χώρα στο κτήμα δρακόπουλο στο οποίο δραστηριοποιείται και η ντόπια επιτροπή κατοίκων. Τα άτομα αυτά έχουν κρατήσει με νύχια και με δόντια τον χώρο αυτό από το να γίνει άλλο ένα μολ, άλλο ένα τσιμεντένιο τετράγωνο. Αυτή η ανάσα πρασίνου έχει διατηρηθεί και διαφοροποιηθεί από τους κατοίκους έτσι ώστε να μπορούν να γίνονται συναυλίες, εκδηλώσεις, δρώμενα. Χαιρετάμε την προσπάθεια τους και τον αγώνα τους. Χαιρόμαστε που το κτήμα δρακοπούλου μπορεί, εξαιτίας των κατοίκων, πραγματικά να εκπληρώσει τον προορισμό του και να είναι δημόσιος, κοινωνικός χώρος. Χαιρόμαστε που οι κάτοικοι διατηρούν το χώρο καθαρό, πράσινο και αντιφασιστικό.

Υγ2: Δεν υπάρχουν μόνο γυναίκες, άντρες αλλά και πολλά άλλα φύλα ή και όχι. Γι’ αυτό, καλό είναι να μην υποθέτουμε το φύλο των ατόμων και να ρωτάμε πρώτα σε τι γένος θέλει κάποιο άτομο να του απευθυνόμαστε.

*Η Emmeline Pankhurst αποτέλεσε μία κεντρική φιγούρα των σουφραζέτων τον 19ο και 20ο αιώνα.

Punkhurst* mutants show is an attempt of people who just like music and for that reason we decided to do public concerts!! We are also aided by the fact that some persons of us participate in a self-organized studio that it is located in a squatted space. So the equipment that we have in our disposal, instead of being used only by us or/and to get dust, we said to make a good use of them. Some of them were bought from the financial support of the people so, for sure, we ought to return back this contribution.

Of course, beside our love for celebrations taking place, we move within a political context. This context is anti-fascism, feminism, queer, self-organizing, anti-authority. We see to look for bands inside this context and to talk with them before we invite them over. In our eyes, they are all great since their motives are selfless and beyond the logic of self-promotion. Such bands that try to exist so that they‘ll be visible are themselves in spite of the enforcement of the norm. Above all, the music that they make is to expand a subculture surrounding this context and to be able to vocalize themselves as well as the people that has similar experience but doesn’t have corresponding [musical] hearings. “Political” music is nice because it concerns the collectiveness of desires, experience, expression of thoughts beyond the established commercial standards.

At our concerts, we want to fit in as many people as possible and to feel the safety to express or just being themselves. For that reason, our shows are guarded. We do not consist a special personnel with perennial experience in guard. Having experienced shit and authority ourselves, we can intervene so that we limit troubled situations and behavior. We want to emphasize that we believe that all the people that comes has their responsibility for themselves and for the people next to them. Also, on our opinion, [such people] must intervene wherever are aware of macho, transphobic, homophobic, sexist, racist, authoritative attitudes (bdsm is not a part of this category). In our everyday life, we see happening disgusting situations and we try to deal with them. So, the concerts we organize is something close [to the society] - being public – and people come and go because they heard music, for example. We want to point out that the persons that guard and (we want to) be [also] the audience, carry such reflexes that can respond to a situation with the above authoritative characteristics and, for example, don’t defy a queer person who has received violence. Let’s also point out that sometimes we cannot prevent violence from happening but we can soothe it, for sure.

Our concerts are self-organized something that means that everything is arranged by us. We, also, don’t fund ourselves from sponsors but from our monthly/ hourly paid rot which called work. So, people’s financial contribution is desired so that we can go on.

In our effort to become more social persons and be more visible, we may lose a lot. But we’ll exist and we‘ll exist in public space. And at least, we won’t feel closed up in ghettos. Nor we’ll feel that issues that femism and queer theory are involved with are unreachable and are issues that an elite of people are engaged. We love feministic, queer, anti-authoritative expression that people create beyond the manly view and we love listening to them live. We are not perfect neither we can be or want to be. We do want though, fagish feminism in our ears and our eyes, and as long it is up to us, we will try to play it through the speakers.

Let’s enjoy!

Punkhurst mutants show crew, Patisia 4/6/2016.

For comments, loves, swears, anything punkhurst.show@gmail.com

PS1: This concert is taking place at the drakopoulos land in which the local committee of residents is active. These people have hold, with all means, this space from becoming another mall, another cemented block. This breath of green has been preserved and modified for the residents so that concerts, manifestations, happenings can take place. We salute their efforts and their struggle. We are glad that the drakopoulos land, due to its residents, can really fulfill its destiny and be a public, social space. We are glad that the residents keep the space clean, green and antifascist.

PS2: There are not only women, men but many and more other genders or even not. That’s why, it is good not to assume the gender of any person and to ask in which gender a person wants to be addressed.

*Emmeline Pankhurst was a main figure of suffragettes during 19ο and 20ο century.

доаѓа наскоро...

Το punkhurst* mutants show αποτελεί μία οργανωμένη «από τα κάτω» πρωτοβουλία ατόμων που ασχολούνται με τα της μουσικής. Τα άτομα αυτά, εμείς, συμμετέχουμε σε ένα μουσικό στούντιο που στεγάζεται σε κατειλημμένο χώρο και από το οποίο χρησιμοποιούμε τον εξοπλισμό για τους σκοπούς της συναυλίας. Στην προσπάθεια να αξιοποιήσουμε τον ελεύθερό μας χρόνο και να συλλογικοποιήσουμε τις επιθυμίες μας, αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε μουσικές στιγμές με στόχο να δοθεί έμφαση σε μπάντες και άτομα που θεωρούν τις εαυτές τους κομμάτι του ευρύτερου αντιεξουσιαστικού, φεμινιστικού, queer, αντιφασιστικού χώρου. Στη συναυλία συμμετέχουν μπάντες και άτομα που επιλέγουν να κινούνται στα πλαίσια της αυτοοργάνωσης ως μέσο για να μεταδώσουν τη μουσική τους και τη φάση τους και που δεν έχουν βλέψεις να βάζουν λεφτά στις τσέπες τους από τη δουλειά τους.

Τα πενιχρά χρήματα που βγάζουμε από την ωρομίσθια - ως επί των πλείστων - σκλαβιά αποτελεί το μοναδικό κεφάλαιο για τη διοργάνωση αυτής της συναυλίας (και άλλων μελλοντικών). Γι’ αυτό, ζητούμενο είναι η οικονομική ενίσχυση ώστε να μπορούμε να μετριάσουμε το κόστος. Δε βλέπουμε τον κόσμο σαν ευρώ αλλά σαν άτομα που θέλουν να ενισχύσουν όπως αυτά γουστάρουν.

Mας λείπει η διασκέδασή που έχει προσανατολισμό τη διαστροφή της υπάρχουσας καταναλωτικής κουλτούρας. Ελπίζουμε να καταφέρουμε να παράξουμε ρήξη στη σαπίλα που μας λούζει και να αλληλεπιδρούμε με το δημόσιο χώρο για να πάμε παρακάτω όλες μαζί. Ευχόμαστε να χαρεί το μάτι μας από πουστράκια και θηλυκά επί σκηνής που τόσο δε βλέπουμε.

Καλή απόλαυση!!

Αθήνα, 05/03/2016

*Η Emmeline Pankhurst αποτέλεσε μία κεντρική φιγούρα των σουφραζέτων τον 19ο και 20ο αιώνα.

Punkhurst* mutants show constitutes a self-organized initiative of people who are involved with music. These people, we, are participating in a musical studio which is homed in a squatted place and from which we use the equipment for the purposes of the gigs. In our effort to make a good use of our free time and to group our desires, we decided to create musical moments with aim to be given emphasis on bands and persons who consider themselves as a part of the wider anti-authoritative, feminist, queer, anti-fascist scene. In the concert, there are participating people and bands that choose to move inside the context of self-organizing as a mean to spread their music and their minds and that don’ t have views to get money from their work.

Our scanty money that we get from our hourly-paid slavery consists –at the majority – the only fund for the organizing of this concert (and future ones). For that reason, it is desideratum the financial support so that we could moderate the cost. We don’t view the persons as euros but as persons who want to support as they wish.

We miss the fun that would have an orientation at the distortion of the existing consumering culture. We hope we would be able to create a rupture at the rot that we are doused with and to interact with the public space so that everybody will move forward together. We hope that our eyes enjoys of fags and females at scene that we don’t get to watch very often.

Enjoy!!

Athens, 05/03/2016

*Emmeline Pankhurst was a main figure of suffragettes during 19ο and 20ο century.

доаѓа наскоро...

This gig was decided just after midnight of Sunday to Monday at 23/03/2015 and it took place at the yard of the polytechnic university of Athens in less than 18 hours. For the queer punk that we all love. The nine days after the death of the band atzinavoto fegi was celebrated that day with live music from atzinavoto’s zombie and from our beloved prasini lesvia.

Αυτό το λάηβ αποφασίστηκε τα μεσάνυχτα κυριακής προς δευτέρας 23/03/2015 και έλαβε χώρα στον προαύλιο χώρο του πανεπιστημίου πολυτεχνείου αθηνών σε λιγότερο από 18 ώρες. Για το κουήρ πανκ που αγαπάμε. Γιορτάστηκαν τα εννιάμερα της απελθούσας μπάντας ατζινάβωτο φέγι με ζωντανή μουσική από το ζόμπι του ατζινάβωτου και της λατρεμένης πράσινης λεσβίας.

доаѓа наскоро...

Queer Live 20/2/2015

για όλους τους λόγους του κόσμου!

Η εποχή που ζούμε είναι μια εποχή έντονης ζοφίλας και βαρβαρότητας. Είναι η εποχή που οι τραμπουκισμοί και οι δολοφονίες σε τρανς άτομα εντείνονται. Τα καθημερινά υποτιμητικά βλέμματα γίνονται όλο και πιο συχνά γροθιές στα πρόσωπα των περίεργων και όσων περισσεύουν. Οι "μικρο"ρατσισμοί των λεωφορείων κεφαλαιοποιήθηκαν σε κέντρα κράτησης μεταναστών, σε ξυλοκόπημα γκέι/μπάι/λεσβιών στις πλατείες και στους δρόμους. Είναι η εποχή όπου η υποτίμηση της ζωής έχει δημιουργήσει αποκλεισμούς και απομόνωση.

Σε αυτήν την εποχή εμείς αποφασίσαμε να ενώσουμε τις μοναχικότητές μας και να οργανώνουμε τις απαντήσεις μας. Είναι η πολυπλοκότητα των κοινωνικών σχέσεων (μέσα) (σ)τις οποίες πολεμάμε. Ο επίμονος αναγνώστης θα αναρωτηθεί σ' αυτό το σημείο: "Μα αρκεί ένα live ή ένα πάρτυ για να οργανώσουμε τις απαντήσεις μας;". Αυτό το λάηβ είναι μόνο η αρχή. Η σημερινή ημέρα είναι για εμάς ένα και μόνο ένα παράδειγμα των χιλιάδων τρόπων με τους οποίους σαν οι περίεργες, οι περιθωριακοί, οι φτωχές, οι μη- κανονικοί αυτού του κόσμου, γινόμαστε ορατές, παίρνουμε το λόγο στα χέρια μας, διεκδικούμε τους χώρους και τους χρόνους μας. Δεν μπορούμε να κρύψουμε τη χαρά μας!

Και πώς να το κάνουμε;

Η γιορτή σήμερα δεν χρηματοδοτήθηκε από κάποια μκο, ένα εναλλακτικό μήντιο, ή μια κυβερνητική συνιστώσα. Σε πείσμα των παραπάνω ¨ανώδυνων¨ τρόπων, προτιμήσαμε να βρεθούμε όλες μαζί, να συζητήσουμε, να διαφωνήσουμε, να δουλέψουμε άμισθες, να διασκεδάσουμε παρέα. Και αυτός ο τρόπος φέρει μαζί της πλεονεκτήματα: κουβαλάει συλλογικά βιώματα και εμπειρίες, εκφράζει στη κάθε στιγμή τις δυνατότητες και τις αδυναμίες μας, επικοινωνείται και επικοινωνεί από και με τις ¨από κάτω¨ αυτού του κόσμου. Αυτοοργάνωση λέγεται αυτό και το κάνουμε συλλογικά.

Μια πρώτη γνωριμία
(μέχρι την επόμενη)

Κόντρα σε σεξισμούς και ρατσισμούς, κόντρα στις εξουσίες κάθε είδους, τις ηττοπάθιες και τις ηρωοποιήσεις, ενάντια σε μαγαζιά, μπράβους και ροκ σταρς: αυτά είναι κάποια απ' τα περιεχόμενα με τα οποία σαν αυτοδιαχειριζόμενη δομή στούντιο αναμετριόμαστε μέρα με τη μέρα. Θέλουμε να ευχαριστήσουμε δημόσια το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι που δέχτηκε να φιλοξενήσει τη σημερινή μάζωξη. Απ' την πλευρά μας, έχουμε την απόλυτη ευθύνη, για το περιεχόμενο της συναυλίας. Όπως επίσης αναλαμβάνουμε την ευθύνη για οποιαδήποτε "ανωμαλία" συμβεί σήμερα εδώ μέσα. Και ευχόμαστε αυτές να είναι πολλές!

στούντιο cthulu

Queer Live 20/2/2015

for all the world’s reasons!

The era that we live in is an era of immense gloom and brutality. It is an era where bulling and murders on trans persons are being excalated. The everyday disparaging gazes are becoming, more and more, fists in the faces of queers and whoever is in “surplus”. The “petit-racisms” of buses have been capitalized in detention centers of immigrants, in bashing gay/trans/bi in the squares and in the streets. It is an era where the devaluation of life has created exclusions and isolation.

In this era, we decided to unite our solitudes and to organize our answers. It is the complexity of the social relations (in which) we are fighting. The persistent reader will wonder at this point: “Is a gig or a party enough to organize our answers?” This gig is only the beginning. Today is for us one example of the thousand ways from which we as queers, marginalized, poor, not-normal of this world, will be visible, take the discourse in our hands, claim our spaces and our time. We cannot hide our joy!

And how do we do it?

Today’s celebration is not founded from an ngo, an alternative media or from a government component. In spite of the above painless ways, we prefer to gather all together, to discuss, to disagree, to work without pay, to have fun together. And this way carries advantages: it carries collective experience, it expresses each moment our potential and our weaknesses, it communicates and it is being communicated from and with the working class people of this world. Self-organized is what this is called.

One first acquaintance
(till the next one)

Against sexism, racism, against any form of authority, defeatism and the heroisms, against the club culture, the door-men and the rock-stars: these are some stuff from the context with which we, a self-organized structure, a studio, fight against day by day. We, publically, want to thank the self-handling space who accepted to put up today’s gathering. From our behalf, we take full responsibility for the concert’s context. As we take responsibility for any anomaly that will take place here, today. And we hope that there will be plenty!

Studio cthulu

доаѓа наскоро...

Είπαμε αυτό το Σάββατο 1/2, για να μπει αυτός ο μήνας στις ομολογουμένως ταλαίπωρες ψυχές μας, να ρίξουμε μια γερή δόση πανκ αντίδοτων στα δηλητήρια που μας κερνάνε διαρκώς. Σας περιμένουμε στην κατάληψη PMS (aka koulitsa) από νωρίς για να φύγει η πίκρα μαζί με το Γενάρη.

Το καλοκαίρι θα το φέρουν οι:

*Poison Ivies
PUNKA EDINBURGESA FEMINISTA! (πάνκα εντινμπουργκέζα φεμινίστα)
Σ' ένα μπουντρούμι στο Εδιμβούργο, τώρα πια από το Μάντσεστερ, οι Poison Ivies δημιουργούν garage-punk με φεμινιστικό στίχο.

Πάρτε μια μικρή γεύση εδώ

*Have you seen Jenny
ΚΟΥΗΡ ΠΑΝΚ ΦΤΙΑΓΜΕΝΟ ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ ΠΟΥ ΤΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΝΑ ΤΡΙΓΥΡΝΑΕΙ ΣΕ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

Περισσότερα εδώ

Intro soon to be translated

доаѓа наскоро...

ποδαρικό λάηβ 2020

Μετά το χαρούμενο χρυσό χρυσό πρωτοχρονιάτικο κάμνταουν, έρχεται το σαρωτικό καμ μπακ στην αγαπημένη σας κατάληψη pms aka κουλίτσα, σε μία εκπληκτική συναυλία που θα τάχει όλα:

* Παρουσίαση mixtape "Μαντείο των αδελφών" από το χρυσοποίκιλτο καρατσουλαριό Dolly Vara.

* Νεκρανάσταση της κουήρ παν(κ)δεσίας Λέπετκα σχεδόν 1 χρόνο μετά την τελευταία τους εμφάνιση

* Σε πρώτη παγκόσμια εμφάνιση θα ακούσουμε την Καιτούλα την Άγαρμπη με τους καταληψιακούς σεβντάδες

Όλα αυτά θα συμβούν αυτήν την Παρασκευή 3/1/2020 στις εννέα το βράδυ στα έγκατα του Γκίνη.
Προλάβετε θέσεις. Χωράμε όλα. χο χο χο

Η είσοδος στην κατάληψη επιτρέπεται μόνο σε άτομα άνω των 21 πόντων τακουνιών. Η συχνή συμμετοχή στα ιβέντ της κουλίτσας εκθέτει τους συμμετέχοντες στον κίνδυνο εθισμού στην ανωμαλία και απώλειας πατριαρχίας.
Γραμμή Τηλεφωνικής Υποστήριξης : 210 6969666

Intro soon to be translated

доаѓа наскоро...

Queercore: how to punk a revolution - Σε 2η πανβαλκανική προβολή

το PMS λέει να στολίσει τη μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου -τούτο το Σάββατο 21/12- προβάλλοντας το ντοκιμαντέρ Queercore: How To Punk A Revolution (Yony Leyser, 2017).

Η προβολή θα ξεκινήσει στις 20:00, στις ιδρωμένες, κακοτεχνιασμένες, πολυτραγουδισμένες, και ενίοτε σινεφίλ εσωτερικές εγκαταστάσεις της κατάληψης PMS, aka koulitsas.

To ντοκιμαντέρ ασχολείται με διάφορες κοινωνικές και πολιτιστικές πλευρές της αντικουλτούρας και του ευρύτερου κινήματος που ονοματίστηκε Queercore, ιδωμένο από τη σκοπιά των ηπα για τις 3 τελευταίες δεκαετίες.

Εστιάζει σε πολύπλευρα στοιχεία του κινήματος, όπως φανζίν, μπάντες, ντιαηγουάη ταινιάκια και πολιτικές δράσεις.

Ελάτε να το δούμε παρέα, να το σχολιάσουμε κι άμα βγει να πιούμε κάνα χαλαρό ποτό πριν πάμε στο πάρτι για την κάλυψη δικαστικών εξόδων συντρόφου που συνελήφθη στις 6 Δεκέμβρη.

**το ντοκιμαντέρ είναι στα αγγλικά με υπότιτλους στα ελληνικά και διαρκεί 83 λεπτά.

Intro soon to be translated

доаѓа наскоро...

[μικρός σχολιασμός από την ομάδα Punkhurst Mutants Show στα πλαίσια της προβολής της ταινίας την 21η Δεκ. του 19, στην κατάληψη PMS, aka Κουλίτσα]

To ντοκιμαντέρ καταπιάνεται με διάφορες κοινωνικές και πολιτισμικές πλευρές της αντι-κουλτούρας και του ευρύτερου κινήματος που ονοματίστηκε Queercore, ιδωμένο τις δεκαετίες του ογδόντα, ενενήντα και μία τσαχπινιά από ζίροουζ. Ο τόπος αφορά τις ηπα και τον καναδά. Εστιάζει, σε πρώτο χρόνο, σε πολύπλευρα στοιχεία και πρακτικές που απαρτίζουν το queer κίνημα όπως φανζίν, μπάντες, ταινιάκια, ντιαηγουάη κουλτούρα καθώς πολιτικές - πολιτιστικές δράσεις και σε δεύτερο χρόνο με την ποπ κουλτούρα.

Με άλλα λόγια, σαν θεατές του ντοκιμαντέρ, το χωρίζουμε σε δύο ευρύτερα μέρη. Καταρχήν, στο πρώτο (α) μέρος παρακολουθούμε την απαρχή του queercore. Ξεκίνησε να αχνοφαίνεται με διάφορες μπάντες και κόσμο που χρησιμοποίησε την πουστιά / ανωμαλία / κουήρ για να εκφραστεί μέσω του πανκ περίπου από τα τέλη της δεκαετίας του 70 / αρχές δεκαετίας 80. Κάπου στα μέσα του 80, όπου με έναν περίεργο κι ευφάνταστο τρόπο κατασκευάζεται σχεδόν από το μηδέν ένας κουήρ μύθος. Υπάρχουν πανκιά και είναι βουτηγμένα στην πουστιά. Αυτή η εφεύρεση έγινε από μία χούφτα ατόμων όπου παρουσίασαν μία κουήρ πανκ φούσκα: είμαστε εδώ, έχουμε πουστιά, είμαστε και πανξ και είμαστε αντιφά (πάνω κάτω).... Έτσι γεννήθηκε μία κουήρ αντικουλτούρα, που εμπλέκει ένα σωρό μέσα έκφρασης για την εξάπλωση του queercore (ζίνς, αφισάκια, ταινίες, μουσικά κλιπς, μπάντες κτλ). Οι συγκεκριμένες πολιτισμικές παραγωγές κουήρ υλικού φαίνεται να «εξαπατούν» το «κοινό» της εποχής, το οποίο απαντά ένθερμα (μέσω αλληλογραφίας κυρίως) προς ένα κουήρ κίνημα το οποίο φαντάζει πολυπληθές κι ακμάζον.

Το Queercore στην συνέχεια βρίσκει όντως τον δρόμο του κι από μια φαντασιακή επιθυμία κάποιων λίγων ατόμων, τελικά προσλαμβάνεται ως όρος για να περιγράψει μια σειρά από κουήρ - πανκ - λεσβιακές μπάντες που έκαναν την εμφάνισή τους στις ηπα στα μέσα των 80ς κι αρχές των 90ς (λ.χ. Tribe8, Pansy Division, Fifth Column, A.S.F. κ.α.). Η αισθητική, τα μέσα κι η ριζοσπαστικότητα των τρόπων του κι των αφηγήσεων του, ξεκίνησαν να αποτελούν μέρος μιας ευρύτερης κοινότητας που διοργανώνει DIY λάηβς κι ηβέντς.

Στο δεύτερο (β) μέρος, το ντοκιμαντέρ εστιάζει στην μετά των 00ς εποχή. Κατά την αφήγηση της ταινίας, συντελείται (πράγματι) μια μεταστροφή των εννοιών και της αισθητικής του κουήρ με τέτοιο τρόπο ώστε τελικά γίνεται δεκτό από την κυρίαρχη μουσική βιομηχανία. Αυτό συνεπάγεται μια άμεση αξιοποίηση της κουήρ μουσικής παραγωγής από τους μηχανισμούς του εμπορεύματος και του δημοφιλούς θεάματος. Κάτι το οποίο σε μια προηγούμενη φάση του καπιταλιστικού συστήματος φάνταζε αδύνατον, τελικά έγινε πραγματικότητα. Το κουήρ έγινε λαϊκό (ποπ) με την είσοδο κουήρ-φεμ μπαντών στην μέηνστριμ δισκογραφία, με την δική τους κουήρ-πανκ αισθητική κι αντισεξιστικό-φεμ λόγο.

Η εστίαση του ντοκιμαντέρ στο δεύτερο (β) μέρος, «ξεχνά» κι παραλείπει εντελώς την συνέχεια της κινηματικής, αυτοοργανωμένης φάσης του Queercore, η οποία βέβαια γνωρίζουμε πως συνεχίστηκε. Το γεγονός ότι η επίσημη βιομηχανία θέλησε να εμπορευματοποιήσει κι να αρπάξει χρήματα από το κουήρνες δεν σημαίνει πως έπαψε να υπάρχει η αυτοοργανωμένη κουήρ σκηνή. Αντιθέτως, αυτή συνέχισε να δημιουργεί τον δικό της μουσικό-αισθητικό κόσμο κι στις ηπα, στη λατινική αμερική στην ασία αλλά και στην ευρώπη. Η μεταστροφή της βιομηχανίας ώστε να αγκαλιάσει και το κουήρ δεν φαίνεται να αποτελεί αντικείμενο κριτικής για τους δημιουργούς του ντοκιμαντέρ. Το κάθε άλλο, παρατηρούμε πως αυτή η εμπορευματοποιημένη φάση της κουήρ σκηνής χαίρει μάλλον πολύ θετικής αναγνωρισιμότητας.

Πράγματι, η κατάληξη του ντοκιμαντέρ με την εμπορευματοποίηση της κουήρ μουσικής σκηνής κι την μεσολάβησή της από τους μηχανισμούς του μάρκετινγκ κι της κυρίαρχης διασκέδασης μας θυμίζει το δυστοπικό αμερικάνικο όνειρο, περί επιτυχίας, αναγνώρισης κι τελικά απόλυτης αφομοίωσης. Τα κουήρια του παρελθόντος γίνονται μεγέθη μετρήσιμα, έτοιμα προς αξιοποίηση και κέρδος, αφήνοντας στην άκρη την όποια ριζοσπαστικότητά τους. Αυτό φαίνεται έκδηλα στην περίπτωση των Pansy Division όπου έκαναν σαπόρτ στον γνωστό γκρουπ των Greenday. Ακούγεται το σχόλιο ότι "όσο αντέχετε εσείς τους μάτσο μαλάκες του κοινού που σας βρίζουν και πετάνε ομοφοβία, γαμώ". Καμία προσπάθεια λοιπόν να φανεί το κουήρ σαν μέρος του πανκ. Κάθε άλλο, γίνονται ατραξιόν κι φετιχοποιούνται ως φιγούρες εξωτισμού, για να πουλήσουν οι εταιρίες εισιτήρια συμπόνιας, ανθρωπισμού και «κατανόησης στην διαφορετικότητα».

Η ριζοσπαστικότητα, η εξεγερτικότητα αλλά και οι διάφορες μορφές συλλογικοποίησης των αρχών του queercore, τα οποία στο ντοκιμαντέρ εκφράζονται με διάφορους τρόπους χάνονται εντελώς σε έναν καθορισμένο κι στεγνό εμπορικό κόσμο στο β μέρος. Στίχοι, camp κι drag περφορμανς, σύσταση μπαντών και μοίρασμα μουσικών γνώσεων –πολλές από τις μπάντες δεν ήταν «επαγγελματικές», μάθαιναν μουσική για πρώτη φορά - διακίνηση και μοίρασμα των υλικών και διαδικτύων φίλων-κοινοτήτων-μουσικών-συντρόφων εξαλείφονται στο γκλάμουρνες και τα φώτα του μέηνστριμ.

Η διαφορά μεταξύ της πρώτης φάσης (αυτοοργανωμένη) σε σχέση με την δεύτερη φάση γίνεται ακόμα πιο εμφανή όταν βλέπουμε το πώς δυνατές στιγμές αντισυμβατικής έκφρασης και μίσους ενάντια στην κυριαρχία, απουσιάζουν παντελώς από ένα φανταχτερό και τακτοποιημένο κουήρ. Τις πάτησε το τρένο ενέργειες σαν την αυθόρμητη επιθετική κίνηση προς το "περιπολικό" κατά τη διάρκεια ενός πράηντ, όπως παρακολουθούμε στο ντοκιμαντέρ. Και η αφομοίωση φτάνει και στο σήμερα όπου βλέπουμε ότι οι μπάτσοι έχουν χώρο στα πράηντ (βλέπε και αυτό της αθήνας).

Πέρα από τις διαφωνίες μας με το ντοκιμαντέρ, το ντοκιμαντέρ δείχνει ότι πίσω από τους μύθους της μέηνστρημ πανκ-ροκ (με όλα τα καλά της και τα σκατά της -ματσίλα, ανδροκρατία, κτλ.), υπήρχε μια ιστορία με το κουήρνες και καλό είναι να τη γνωρίζουμε. Η ιστορία αυτή δεν πωλείτο, ήταν κινηματική, είχε σκοπό να αλλάξει αντιλήψεις και γιγαντώσει τις ιδέες του κουήρ στο πανκ και τις ιδέες του πανκ στο κουήρ στην τότε ομοφοβική πανκ σκηνή και στο τότε ενσωματωμένο κουήρ πόπολο. Τα άτομα του παρελθόντος, έβαλαν μπροστά τις ιδέες τους και στον ελεύθερό τους χρόνο, όχι με σκοπό για να γίνουν διάσημα αλλά για να γίνουν πολλά. Και έγιναν.

Όσο για φινάλε, μπλιαχ και εμετοί με τον Μπρους ΛαΜπρουςπου είναι τόσο μέτα και δεν καταλαβαίνει γιατί το δέρνουν όταν φοράει σβάστικα. Κλωτσιές με 12ποντα σε φασίστες, λίτες, αφεντικά, σεξισταριά. Αλληλεγγύη στις καταλήψεις.

 

Punkhurst Mutants Show

 

Thoughts on the documentary soon to be translated

доаѓа наскоро...

καραόκε αλληλεγγύης στις καταλήψεις

Θέλω να χορέψω πάνω στα χαμόγελά σας
μέσα στα όνειρα και μέσα στα μυαλά σας

Θέλω να χορέψω σ' ασφαλίτικα μπουντρούμια
και βαθιά υπαλληλικά λαγούμια

Θέλω να χορέψω για πεθαμένες αγάπες
για των ψηφοφόρων τις αυταπάτες

Θέλω να χορέψω για κομματικούς αγώνες
και για του πάθους τους θαμώνες

Θέλω να χορέψω για τους κυνηγημένους
για του ονείρου τους εγκλωβισμένους

Θέλω να χορέψω για τους μορφωμένους
για νικητές και ηττημένους

Θέλω να χορέψω για τους πολεμιστές
για της αμφίβολης ζωής τους εραστές.

Εγώ είμαι ο χορευτής της δικής σου αμαρτίας

Είμαι ο δολοφόνος της καθημερινής σου προδοσίας

Είμαι ο θεριστής του μίσους που σπέρνεις

Είμαι ο δήμιος του εγωκεντρισμού σου

Εγώ είμαι ο τυφλός ζητιάνος που φτύνεις

Εγώ είμαι η πόρνη που με χιλιάρικα γδύνεις

Εγώ είμαι η ομίχλη μέσα στο μυαλό σου

Το ρεύμα της ηλεκτρικής καρέκλας σου.

Είμαι προϊόν της νοσηρής σου φαντασίας

Θέλω να τραγουδήσω-ουμε.
Αύριο, Παρασκευή 22/11/2019 στην κουλίτσα από τις 21.00 / καραόκε αλληλεγγύης των καταλήψεων, των μεταναστών-ριών_ρι@ν / ενάντια στον ζόφο του 14 και σήμερα. Φέρτε τα μουσικά βίντεο που θέλετε να παραφωνήσετε σε ένα φλασάκι και πιάστε το μικρόφωνο. Όλ@ θα λάμψουμε στην πολυαγαπημένη μας κατάληψη.

Τα λέμε από κοντά,
Punkhurst Mutants Show

Intro soon to be translated

доаѓа наскоро...

κουήρ πανκ πέμπτη

δεν είναι ότι (δεν) έχουμε κάτι καλύτερο να κάνουμε.
δεν είναι μόνο βουτιά στο παρελθόν σε δισκοθήκες και αναμνήσεις -μουσικές και μη- είναι κυρίως ότι αποτελεί για μας αντίδοτο στην σκατίλα της καθημερινότητας το να βρισκόμαστε, να συζητάμε, και να αράζουμε όσο μπορούμε παρέα.

ελάτε αυτήν την πέμπτη να βάλουμε, να ακούσουμε και να μοιραστούμε μουσικές που γουστάρουμε από βινύλια.
φέρτε δίσκους και σκεφτείτε αφιερώσεις.
τώρα άμα σας έρθει να πείτε και κάνα τραγούδι, τα μικρόφωνα εκεί θα ναι

//πέμπτη 24/10 από τις εννιά και μετά, στην κουλίτσα//

Intro soon to be translated

доаѓа наскоро...

Θάνατος παναγιάς / πανκσέληνος / εκκενώσεις καταλήψεων / αντι-συναυλία στους νταλάρα, αλεξίου, σαβόπουλο και συρφετό στο μουσείο της ακρόπολης / μπύρα με 1 ευρώ / φιλαράκια από νέα ορλεάνη περνάν από ευρώπη και τα πείσαμε για μία παράκαμψη / μοναξιά στη μητρόπολη / γιορτή που η κουλίτσα δε θα γίνει μουσείο / αποχαιρετισμός στελεχάρας από το punkhurst…. Πόσες αφορμές χρειαζόμαστε για να κάνουμε μία συναυλία αυγουστιάτικα;;

Ελάτε από νωρίς για να απολαύσετε προβολές από την κουήρ άγρια νεολαία της νέας ορλεάνης, να κάνουμε αγώνα για τα πιο πολλά τσιμπήματα από κουνούπια, να ακούσουμε θορύβους, όπερες, μανιφέστα κάτω από το σεληνόφως στο πιο δημόσιο πριβέ λάηβ της χρονιάς!

Παίζουν:

Το Autoromantix είναι ένα απροσάρμοστο ηλεκτρονικό κορμί της νόιζ για τις πιο εκφυλισμένες φαντασιώσεις. T@ Alli Logout είναι έν@ καλλιτέχν@ ήχου, εικόνας και περφόρμανς από τη μέση του πουθενά, το Τέξας. Στην παρούσα ζει στη νέα ορλεάνη. Η κινητήριος δύναμη τ@ Logout να δημιουργήσει πυροδοτείται από την κατασκευή και την αποδόμηση της ταυτότητας: Τι σημαίνει να είσαι ένα κουήρ μαύρο άτομο από τον αμερικάνικο νότο;

Η She-Nut είναι μία λυρική, ερωτική επιστολή στη ραχοκοκαλιά της μαύρης γυναίκας. Καταγράφει την αδιάκοπη εξουσία που πρέπει να υπομένουμε για να κρατηθεί η κοινότητά μας. Αυτό το πρότζεκτ είναι ένας ύμνος στην νέγρικη νόιζ και την αέναη μάχη της ενάντια στην λευκή υπεροχή. Η Juicy B (She-Nut) είναι μία μαύρη, οροθετική, τρανς-φεμ κινηματογραφίστρια, μουσικός και περφόρμανς αρτίστα. Είναι συν-ιδρύτρια του Bootyhole Studios.

Õblívîå: Το προσωπικό σου σάουντ-τρακ στην ετοιμόρροπη κοινωνικής μας σφαίρα εν μέσω μίας σκάρτης αυτοκρατορίας. Η μυστικιστική νόιζ ντίβα / μία μελαγχολική σειρήνα που αφηγείται την πτώση της ανθρωπότητας. Η Local Honey (Õblívîå) χρησιμοποιεί φωνητικές μετατροπές, νόιζ και φάλτσους ποπ ήχους για να ανασύρει γυναικεία ηχητική. Αντιστρέφει τον θηλυκό ήχο ως ένα όπλο, μία καθαρτική πολεμική ιαχή: ως δριμύ θηλυκά ουράνια.

15/08/2019 στις 20.00 στην "δε-θα-γίνεις-αρχαιολογικός-χώρος-ποτέ" Κουλίτσα

trailer apo ταινίες:

Lucid Noon Sunset Blush

βραβευμένη ταινία τ@ Alli Logout

The Tail of a Pretty Black Ass

μικρού μήκους ταινία από Burton Juicebox

 

There's a Punk full moon tonight and it's beautiful

Death of virgin mary / punk full moon / squat evictions / anti-gig of dalaras, alexiou, savopoulos and the riffraff at the acropolis museum / 1 euro beer / friends from new orleans passing by europe and we convinced them to take a detour / metropolis loneliness / a celebration 'cause koulitsa is not going to become a museum / punkhurst's goodbye to one of its members... How many reasons do we need to do a heated august live?

Come early to enjoy new orleans queer wild youth's movie projections, to compete each other on mosquito bites, to listen to noisy sounds, operas and manifestos under the moonlight, at the most open private live of the year!

Performances by:

Autoromantix, Maladjusted Electronic Body Noise for ones most Depraved fantasies. Alli Logout is a video, sound, and performance artist from the middle of nowhere, Texas. Currently based in New Orleans, Logout’s drive to create is fuelled by the construction, and destruction of identity: What does it mean to be a black queer person from the South?

She-Nut is a lyrical love letter to a black woman’s backbone. It chronicles the endless strength we endure to hold up our community. This project is an anthem of negro noise, and it's never ending battle against white supremacy. Juicy B is a black, hiv positive, trnas-fem filmmaker, musician and performance artist. Co-founder of Bootyhole Studios.

Õblívîå your personal soundtrack to our crumbling social sphere amidst a deteriorating empire. mystic noise diva / somber siren narrating the fall of mankind Local Honey uses vocal modification, noise, and dissonant pop sounds to invoke sonic womanhood. she reverses feminine sound as a weapon, a cathartic battlecry: like hard femme heaven

movie trailers:

Lucid Noon Sunset Blush

movie by Alli Logout

The Tail of a Pretty Black Ass

short movie by Burton Juicebox

 

доаѓа наскоро...

Αντιεκλογικό Λάηβ @ κατάληψη pms 23/5 στις 21.00 (νταν)

Μπήκαμε στην τρίτη και φαρμακερή ανοιξιάτικη εκδήλωσή μας, με πρόθεση ψήφου:

Μη σπας καρπό για να ψηφίσεις, μόνο για να αδελφίσεις.

Θα μαζευτούμε για ένα ακόμα λάηβ, αυτή τη φορά, για να μοιραστούμε μικρά και μεγάλα μυστικά εκλογικού σαμποτάζ. Άτομα από γερμανία, γαλλία, από περίπου εδώ και περίπου αλλού, θα ενώσουν μικρόφωνα και μπίτια, την ερχόμενη πέμπτη στις 9 η ώρα στην αγαπημένη κατάληψη κουλίτσα.

Στην αντι-προ-εκλογική συγκέντρωση θα συμμετέχουν:

Alice Dee

H Alice Dee από βερολίνο, είναι ράππερ που κάνει μουσική για όλα τα φρικιά εκεί έξω. Φωτεινή μορφή μέσα στις σκιές, ένα έξω-καρδιά άτομο που αντιμετωπίζει την θλίψη, την επίγνωση και την επανάσταση. Ποίηση μέσω του καθημερινού βιώματος της αποτυχίας. Τέτοια ώστε να σε πιάσει κατάθλιψη...Ή ώστε να ξυπνήσεις και να ξεκινήσεις να χτίζεις ένα καινούριο σπίτι ή ένα καλύτερο από αυτό που είναι η αρρωστημένη κοινωνία.

Dolly (ksana) Vara

Η Ντόλι Βάρα είναι μια ράπερ που μένει αθήνα, ελλάδα και μπρούκλιν, νέα υόρκη. Περιγράφει την εαυτή της ως μια πλούσια, νέα, διάσημη καυκάσια γυναίκα γύρω στα 25, με μεγάλα βυζιά και μεγάλο κώλο επίσης, σφιχτό λες και είναι 9, υπέρ-σγουρά ξανθά μαλλιά και μακρυά κόκκινα νύχια, λεπτό κόψιμο, κοκάκι και χρυσοθήρας, μια στάρλετ με πολύ αυτοπεποίθηση, που συχνά είναι χυδαία και που λατρεύει τα γρήγορα αυτοκίνητα και τα ακριβά ρούχα. Της αρέσει να περνάει τον περισσότερο της χρόνο αντιμετωπίζοντας ισχυρούς και άπληστους άντρες, λες και είναι αδέσποτα κουτάβια. Μια στιχουργική ιδιοφυΐα. Μια ατέρμονη πηγή κακίας και ένα πραγματικό φεμινιστικό είδωλο. Μια νέα μορφή κυριαρχίας που αναζητά υπάκοους υπηρέτες. Δεν έχει καμία μουσική επιρροή, έχει αυτό-αναδειχθεί. Κάνει σεξ τρεις φορές την ημέρα κατά τη διάρκεια της βδομάδας και εννιά φορές τα σαββατοκύριακα. Πίνει μονάχα Πίνα Κοκάδα. Τρώει μόνο Κοκαρέτσι.

Lewandö

Η Lewandö είναι μία σόλο καλλιτέχνιδα με ένα μοναδικό σύμπαν, σκοτεινό και σαγηνευτικό, χορευτικό και σαμανιστικό. Αντλεί τις επιρροές της από την trip-hop, hip-hop και άφρο μουσική. Κρουστή και τραγουδίστρια, συνθέτει τους ρυθμούς της σαν στρώσεις που επικαλύπτονται. Σαν σπίτι φτιαγμένο από τραπουλόχαρτα, κάθε ήχος ηχογραφείται, έπειτα τοποθετείται με ακρίβεια και απαλότητα ο ένας πάνω στον άλλο. Από μια εκλεπτυσμένη αναχώρηση σε μια πλήρη μουσική έκρηξη, μας τραβάει μαζί της σε μια κατάσταση ύπνωσης.

Εξαπλώστε το αντιεκλογικό πνεύμα.

Μοιραστείτε το μέηλ με άτομα και ομάδες που εμπιστεύεστε.

Σε προσπάθεια να καταργήσουμε τα φεήσμπουκ ιβέντ, θα υπάρχει λίστα να συμπληρώσετε μέηλ για μελλοντικές μας εκδηλώσεις.

Να υπάρχει φροντίδα και να περάσουμε όμορφα

Anti-election live @ pms squat 23/5, 21.00 (precisely)

We enter out third and bitter spring event with voting intention:

Don't limp your wrist to vote but only to act queer.

We 'll gather for one more gig, this time to share small and big secrets for election sabotage.

People from germany, france, from almost here and almost elsewhere, will unite their mics and beats, in the upcoming thursday at nine o clock at our favorite squat, koulitsa.

At the anti-before-election gathering will participate:

Alice Dee

Alice Dee from berlin, is a rapper making music for all the freaks out there. Shapes of light in the shadows, an open heart dealing with sadness, enlightenment and revolution. Poetry through an everyday experience of failure. Enough to get depressed... Or to wake up and start building a new home, a better madhouse than our sick society.

Dolly (ksana) Vara

Dolly Vara is a rap performer living in Athens, Greece, and Brooklyn, New York. She describes herself as a rich, young, famous caucasian woman around 25, big tits and a big butt too, tight like she's nine, super-curly blond hair and long red nails, slim thicc, a cocaine-addict and a gold digger, a super-confident and usually vulgar starlet who loves sport cars and expensive clothes. She likes to spend most of her time treating powerful and greedy men like stray puppies. A lyrical genius. An infinite source of spite and a true feminist icon. A new form of mastery looking for obedient servants. She has no musical influences, she is self-luminous. She has sex three times a day during the week and nine times on the weekends. She only drinks Piña Cocada. She only eats Cocaretsi.

Lewandö

Lewandö is a solo artist with a singular universe, dark and captivating, dancing and shamanic. She draws her influences from trip-hop, hip-hop and afro music. Percussionist and singer, she composes her rhythms like layers that overlap. Like a house of cards, each sound is recorded, then placed precisely and delicately on the other. From a refined departure to a complete musical explosion, she takes us with her into a state of trance.

Spread the anti-election spirit.

Share the mail with people and groups you trust.

In our attempt to abolish facebook events, there will be a list to fill your mail for future events.

Act with care and let 's have a nice time

доаѓа наскоро...

προκήρυξη:
Αντι-εκλογικό, μα γιατί;
Επειδή κάποια πράγματα μπορεί να φαντάζουν θολά, let’s talk some basics...Κάποιες σκέψεις με αφορμή την προβολή ντοκιμαντέρ

Στον πανέμορφο (νοτ) κόσμο που ζούμε, με την κανονικότητά του, τα αυτονόητά του, την σαπίλα του και τη μιζέρια του, έρχονται συχνά πυκνά (ανά τακτά χρονικά διαστήματα μάλιστα) οι κυβερνήτες των διαφόρων επικρατειών να μας ζητήσουν, πολύ ευγενικά, την άδεια για να καταδυναστεύουν, ελέγχουν, μοιράζουν, μικραίνουν, δίνουν ή παίρνουν τις ζωές μας. Συμβαίνει, δηλαδή, αυτό που ονομάζεται «εκλογές». Μέσα, λοιπόν, σε αυτό το κλίμα που καλλιεργείται, το «εκλογικό», το «κλίμα ευθύνης», το εθνικό (ίου), πολλές φορές η προπαγάνδα τους και η εμμονή τους είναι τόσο κυρίαρχη που μάλλον χρειάζεται να ειπώνονται ξανά κάποια πράγματα λίγο «παλιά, τετριμμένα» πλήν όμως (σίγουρα δηλαδή) ευχάριστα.

Η ψήφος κι η εκλογή πολιτικών αρχόντων είναι ένας από τους βασικούς τρόπους διαιώνησης της εξουσίας, του υπάρχοντος με όλα τα συνδηλούμενά του (εκμετάλλευση, καταπίεση, πατριαρχία, κτλ). Μέσω αυτής αποσπάται η πολυπόθητη συναίνεση για όσα θα ακολουθήσουν (όσα ψηφίζονται κι αποφασίζονται). Είναι ένας πολύ εύκολος και δοκιμασμένος τρόπος λείανσης των κοινωνικών εντάσεων, επειδή δίνεται η δυνατότητα επιλογής αυτών που θα μας εξουσιάζουν και «χρήζονται» εκ νέου «ικανοί» να διαχειριστούν και να λύσουν αυτές τις εντάσεις.

Το πράγμα πάει ακόμα παραπέρα.. η διαδικασία των εκλογών αποτελεί ένα πολύ πετυχημένο μέσο εξατομίκευσης ή (χειρότερα) ανάθεσης, αφού νοείται πως η όποια άσκηση πολιτικής των υποκειμένων θα πρέπει να εξαντλείται στην συμπλήρωση των σταυρών ενός ψηφοδελτίου. Από ‘κει και πέρα, η «υποχρέωση» εκπληρώθηκε, το «καθήκον» έλαβε χώρα.. τώρα πια ως «τίμιοι πολίτες και νοικοκυραίοι μπορούμε να κοιμόμαστε με ήσυχη τη συνείδησή μας, αφού αναθέσαμε, εν μέσω πανηγυρισμών, την πολιτική στους ειδικούς της».

Με την ψήφο, παρέχεται δύναμη στην κυρίαρχη πολιτική ηγεμονία ώστε να συνεχίσει το παιχνιδάκι της διαχείρισης των προνομίων και των πληθυσμών:

Πουλάνε ανθρωπιστικό πρόσωπο για τις «ευπαθείς ομάδες» (αλίμονο όμως, θα πρέπει να είναι ελληνικές), διεξάγουν ομιλίες περί αντι-σεξισμού και διαφημίζουν αντιρατσιστικό «αγώνα», ενώ την ίδια στιγμή φυλακίζουν, εκτοπίζουν, πνίγουν μετανάστρι@ς, μπουκάρουν και καταστρέφουν καταλήψεις και αυτοοργανωμένους χώρους, αφήνουν βιαστές να πέσουν στα μαλακά, κτλ κτλ. Την ίδια στιγμή πάλι με όλα αυτά, οι επίσημοι πολιτευόμενοι βολεύονται σε μια ζωή εύκολου χρήματος και αναγνωρισιμότητας, μίζας και μεσολάβησης στα αφεντικά. Εμείς, την ίδια ώρα, καλούμαστε να «την βγάλουμε» με 3.50 € την ώρα (όταν πετύχουμε «την καλή»), για να πληρώνουμε τα νοίκια των ιδιοκτητών και τους λογαριασμούς της ΔΕΗ και γενικά προσπαθούμε να την βγάλουμε καθαρή στον ετεροκανονικό τους κόσμο.. γι’ αυτό λυσσάνε να τους ψηφίζουμε: «είναι πολλά τα λεφτά Άρη»...

Από την άλλη πάλι, δεν μασάμε με κανενός είδους «εναλλακτικότητα». Ζητούμενο δεν είναι να αναληφθούν θέσεις εξουσίας από λοατκι+ άτομα.. ζητούμενο είναι να πάψει η εξουσία. Το όποιο λοατκι, «προοδευτικό», «μη-συντηρητικό» άτομο βρεθεί σε τέτοια θέση στην ουσία, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, θα υποχρεωθεί κάποια στιγμή να ψηφίσει, νομοθετήσει υπέρ νόμων που ευνοούν ό,τι μισούμε στον κόσμο τους: υπέρ του κράτους, των αφεντικών, των ιδιοκτητών, της εκκλησίας, των στρατών κτλ. Θα πρέπει κι αυτό το άτομο να εκπληρώσει τα καθήκοντά του υπέρ των θεσμών από τους οποίους εξαρτάται η πολιτική του θέση και η ασφάλεια της επικράτειας που διοικεί και εκμεταλλεύεται. Έτσι δημιουργείται και η ομοκανονικότητα, με έλλην@, νομοταγ@, καλοχτενισμέν@ πολίτες.

Όσο κι αν η κυβέρνηση μας τάζει ότι θα ασκήσει μία πολιτική «για τους πολλούς», έχει δώσει την πίτα «στους ολίγους» όλα αυτά τα χρόνια με ιδιωτικοποιήσεις, τσιμεντοποιήσεις πάρκων, δημιουργία μίας καταπληκτικής εργατικής τάξης για τα αφεντικά, με τιποτένιους μισθούς, μηδαμινές παροχές και φοβισμένα άτομα να διεκδικήσουν ακόμη και τα νόμιμα. Η κυβέρνηση θεωρεί ότι μας τυφλώνει με εικοσάευρη αύξηση στο μισθό το μήνα, κοινωνικά δικαιώματα που είναι τόσο βασικά γιατί τα κινήματα έχουν βγάλει τα πνευμόνια τους να τα διαλαλούν τα περασμένα χρόνια, με μία γενική διαχείριση με «το γάντι». Όμως οι περικοπές που έχουν περάσει όλα αυτά τα χρόνια, είναι ριζοσπαστικές. Όχι για το πόσο «προχώ» είναι αλλά για το πόσο ξαφνικά άλλαξαν και φτωχοποίησαν τις ζωές «των πολλών». Οι αλλαγές αυτές, επηρεάζουν το μέλλον, όλ@ εμάς που πρέπει να πεθάνουμε στην δουλειά για να (μην) πάρουμε σύνταξη, που δε μπορούμε να κάνουμε όνειρα, που περπατάμε με λιωμένα παπούτσια και παρακαλάμε να έχουμε «υγεία» για να δουλεύουμε ώστε να βγάλουμε το νοίκι (αηδία αλλά είναι αλήθεια). Δεν είναι ένας κόσμος για τους μη υγιείς, τις άνεργες, την «πεταμένη τρίτη ηλικία», τ@ μετανάστρι@ς. Αν αυτό νοείται ως πολιτική, ευχαριστούμε δεν θα πάρουμε. Κανενός είδους κανονικότητα ή (δια)μεσολάβηση δεν μας κάνει και αρνούμαστε να συμμετέχουμε και να αναπαράξουμε με ψήφους το υπάρχον σύστημα που μας εξοντώνει. Η δύναμη ήταν και θα είναι πάντα στη συλλογική μας όρεξη να καταστρέψουμε την εξουσία.

Τις Κυριακές δε δουλεύουμε (μακάρι), ΔΕΝ ψηφίζουμε. Αράζουμε και πλατσουρίζουμε!

Αντι-εκλογικό λάηβ,
Κατάληψη Κουλίτσα, 23/05/2019
Punkhurst Mutants Show

Συν(αισ)θηματικές:

Εμεις πάντα θα είμαστε κουήρ μπάχαλα αγράμματα να πάνε να ψηφίσουνε του πράϊντ με τα άρματα.

Πάντα τους βλαχοδήμαρχους τους φτήναμε κατάμουτρα τις Κυριακές που έρχονται κάλιο να κάνω αράγματα.

Γκλίτερ και χρώματα στα εκλογικά παραβάν ηδονιστικά καταστρέφουμε τα σύμβολα τα ψηφοθηρικά.

Την ψήφο μου εγώ με περηφάνεια την χαραμίζω σε έναν κόσμο δίχως φύλα και καταπίεση ελπίζω.

 

Political text soon to be translated

 

доаѓа наскоро...

την ερχόμενη τρίτη γύρω στις οχτώ θα μαζευτούμε να δούμε το ταινιάκι-ντοκιμαντέρ "Rise Above: a Tribe8 Documentary" στους φανταστικούς κήπους της κουλίτσας (κατάληψη pms).

Το ντοκιμαντέρ (2004) διαρκεί περίπου μιάμιση ώρα κι αποτυπώνει αφηγήσεις, μουσικές, και πολιτικές από την μπάντα Tribe 8, ένα από τα πρώτα λεσβιοκουήρ πανκ σχήματα στις ήπα. Μετά την προβολή άμα μας βγει κουβεντιάζουμε, και πιο μετά θα χει και χαλαρό μπαρ.

*το ντοκιμαντέρ είνα στα αγγλικά με υπότιτλους στα ελληνικά

next tuesday around 8 we meet for a screening of the documentary film "Rise Above: a Tribe8 Documentary" in koulitsa's (pms squat) imaginary gardens.

The documentary (2004) is about one hour and a half and features stories, sounds, and politics from Tribe 8, one of the first lesboqueer punk bands in the us. After the screening if we feel like it we can discuss it, and later stay for a relaxed bar.

*the documentary is in english with subtitles in greek.

доаѓа наскоро...

προκήρυξη:
Κάποιες σκέψεις με αφορμή την προβολή ντοκιμαντέρ

Το ντοκιμαντέρ Rise Above είναι μία μουσική και πολιτική αφήγηση για την μπάντα Tribe 8, ένα από τα πρώτα λεσβιοκουήρ πανκ σχήματα, σίγουρα στις ήπα, ίσως και παγκοσμίως. Το χρονικό πλαίσιο που έζησε η μπάντα ήταν από τις αρχές των νάηντιζ μέχρι και τις αρχές των ζίροουζ. Το όνομά τους είναι παρμένο από την αργκό και παραπέμπει στο σίζορινγκ (επί των πλείστων, πράξη λεσβιακού σεξ). Αποτελείται από άτομα που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα (κι ας καίει ο ήλιος), φτωχολογιά, πρώην χρήστες, φρικιά, genderfucked, society fucked up, p.o.c. (people of color), queertrans. Αν και στο μέλλον, κάποια άτομα που στο ντοκιμαντέρ αναφέρονται ως θηλυκά έχουν επαναπροσδιορίσει το φύλο τους, εμείς, για να μην παρέμβουμε καθόλου στα λεγόμενα τους και για να αφήσουμε ατόφια τη θέση που τότε τα άτομα βίωναν τις καταστάσεις, αποφασίσαμε να κάνουμε τη μετάφραση όπως την ακούγαμε και όπως την καταλαβαίναμε.

Τα πολιτικά χαρακτηριστικά που θέτει η μπάντα δεν προήλθαν από κάποια συστηματική σπουδή στο φύλο ή στην σεξουαλικότητα αλλά από την καθημερινότητα τους και την ανάγκη τους να εκφράσουν όσα αγαπούν, όσα μισούν και όλα τα ενδιάμεσα. Οι στίχοι χρησιμοποιούνται ως μέσο εξωτερίκευσης και μοιράσματος (συν)αισθημάτων, βιωμάτων, επιθυμιών, σκέψεων, αντιδράσεων και τελικά λόγω κόνσεπτ συμβαίνει να είναι όντως πολιτικοί, χωρίς να χρειάζεται να υπερασπίζονται την πολιτικότητά τους με κάποιον συγκεκριμένο λόγο.

Η αφήγηση αυτή, δεν αποτελεί ένα βαρύγδουπο μανιφέστο της μπάντας ώστε τα άτομα που την απαρτίζουν να ορίσουν τις ζωές τους και τις ζωές των άλλων, να μιλήσουν για λάθη και σωστά. Το ντοκιμαντέρ είναι βιωματικό. Που σημαίνει ότι βλέπουμε τα άτομα αυτά να ζουν μέσα στις αντιφάσεις. Τις αντιφάσεις αυτές τις ορίζουμε βάσει του δικού μας πρίσματος ως punkhurst mutants show, αλλά στο ντοκιμαντέρ δεν αναφέρονται ακριβώς ως τέτοιες. Βλέπουμε δηλαδή τ@ Lynnee να είχε πάει στα νιάτα του καραβανάς, τ@ Flipper να έχει γίνει αφεντικό σε καφετέρια και να ρωτά τη σερβιτόρα γιατί έχει έλλειμμα το ταμείο, τ@ Slade να παντρεύεται και να νοικοκυρεύεται. Θελήσαμε να προβάλουμε αυτήν την πλευρά της μπάντας αναλλοίωτη. Αν και τ@ Lynnee παράτησε τη στρατοκαβλίαση, τελικά όμως τ@ Slade νυμφεύεται ως πράξη ωρίμανσης μετά το ξεφάντωμα από τόσα χρόνιας συμμετοχής στην μπάντα την οποία και εγκαταλείπει στο φινάλε.

Ένα άλλο πράγμα που παρατηρήσαμε και μας άρεσε, είναι ότι τα άτομα στην μπάντα δεν ακολουθούν το στερεότυπο με το οποίο όλα μας έχουμε γαλουχηθεί, δηλαδή ότι η πανκ ή το να είσαι φρικιό σε εμφάνιση και συμπεριφορά δικαιολογείται, «είναι κανονικό» για τα νεαρά άτομα. Μας φαίνεται ότι δεν τ@ απασχολεί κανενός είδος έητζισμ ή ηλικιακό στερεότυπο, δείχνοντας και προτρέποντας προς την άρνηση της λογικής του τύπου «αυτά τα έκανα στα νιάτα μου». Παρόλα αυτά, κάποια από αυτά τα άτομα έμελλε στη συνέχεια να κομφορμηστούν. Συμβαίνει έτσι λοιπόν, αυτό το ντοκιμαντέρ να επιβεβαιώνει ότι τα κουήρ άτομα είναι γέννημα θρέμμα της κοινωνίας. Πολύς κόσμος μπορεί να κάνει κάποιες ριζοσπαστικές αμφισβητήσεις στον λόγο του (το βλέπουμε να συμβαίνει κατά κόρων πίσω από την «ασφάλεια» του διαδικτύου) όμως η προσωπική ζωή τους απέχει πολύ από τον πολιτικό λόγο. Το να είναι κάποιο άτομο κουήρ από μόνο του δεν συνεπάγεται και πολλά πράγματα, προς τη κατεύθυνση του σπασίματος της οποίας κανονικότητας ή και του συντηρητισμού.

Στο ντοκιμαντέρ παρακολουθούμε τα υποκείμενα της μπάντας να απασχολούνται με ζητήματα που άπτονται των ερωτικών σχέσεων, απαντάνε σε ερωτήσεις περί μονογαμίας ή πολυσυντροφικότητας, συνδιαλέγονται ερωτικά με άλλα άτομα, κτλ. Προφανώς δεν έχουν να δώσουν έτοιμες απαντήσεις για το «πρέπει» ή «δεν πρέπει» του πράγματος, ούτε θα ήταν και θεμιτό να πρότειναν τελικά κάποια πολύ συγκεκριμένη πολιτική γραμμή που θα πήγαζε ατόφια και «καθαρή» από το κουήρ - τρανσφεμινιστικό πολιτικό θεωρητικό ρεύμα σκέψης. Παρόλα αυτά, τα άτομα της μπάντας (αν όχι όλα τότε τα περισσότερα) τείνουν, στη συνέχεια του χρονικού όπως μας παρουσιάζεται, να «κανονικοποιούνται» όσον αφορά πεδία της σεξουαλικότητάς τους (με αποκορύφωμα τον γάμο).

Ακόμα λοιπόν κι αν όντως αξιολογείται ως θεμιτή η μη υιοθέτηση κάποιας «καθαρής, ιδεολογικοποιημένης» θέσης για τις ερωτικές σχέσεις, από την άλλη δεν μπορούμε παρά να μην εντοπίσουμε την αντίφαση που παρουσιάζεται: οι ερωτικές σχέσεις ως κομμάτι των γενικότερων σχέσεων εντός του κοινωνικού πεδίου, δεν μπορούν παρά κι οι ίδιες να αναπαράγουν περισσότερο ή λιγότερο συντηρητικές ή «παραδοσιακές» θέσεις. Η «κανονικοποίηση» αυτών των επιλογών, και μάλιστα από υποκείμενα που έχουν ενδυναμώσει με τη παρουσία τους και την επιτέλεσή το κουήρ-φεμινιστικό πρόσφατο παρελθόν, θα μπορούσε να οδηγήσει τελικά σε μια άλλου είδους κανονικότητα, πλην της ετεροκανονικότητας: αυτής της ομοκανονικότητας, όπου όλα τα πεδία ριζοσπαστικότητας, πειραματισμού, μοιράσματος και συλλογικοποίησης των επιθυμιών τελικά παύονται, θεωρούνται «μη ικανά» ή και «δίχως νόημα».

Χωρίς, τέλος, να προσάπτεται στα άτομα της μπάντας κάποια «κακή» ή «λάθος» επιλογή, παρόλα αυτά θα μπορούσε να παρατηρηθεί μια άτυπη ιεράρχηση των σχέσεων σε «σοβαρών ή μη», η οποία τελικά θα οδηγήσει κάποια από αυτά να επικυρώσουν τις («σοβαρές») σχέσεις τους και μέσω θεσμών (κράτος), αφήνοντας μάλλον στην άκρη την έντονη κουήρ ριζοσπατικότητα που απασχολεί μεγάλο μέρος του ντοκιμαντέρ. Μεγαλύτερο όμως σε όγκο από όλα τα προηγούμενα και μια από τις κύριες θεματικές της ταινίας φαίνεται να είναι το περφορματίβιτι της μπάντας και οι επιλογές που το συνοδεύουν (στυλιστικές, στιχουργικές, επιτελεστικές, περιεχομενικές, κτλ).

Πάνω στη σκηνή και μέσω του περφόρμανς τα άτομα της μπάντας έχουν την ευκαιρία να πειραματιστούν και να απασχολήσουν με ζητήματα τα οποία είτε δεν υπήρχαν καθόλου σε έναν «παραδοσιακό» φεμινισμό (βία – πολιτική βία/αντιβία, bdsm), είτε προσεγγίζονταν με εντελώς διαφορετικούς τρόπους (κακοποίηση και σεξισμός). Η θεματικές μάλιστα της βίας-αντιβίας και του bdsm θα αποτελέσουν αφορμή για μεγάλη ένταση και ενός κύματος αγανάκτησης απέναντι στις Tribe 8. Έχει μάλλον μεγάλο ενδιαφέρον να παρατηρηθεί πώς εκφράστηκε αυτή η δυσαρέσκεια και τελικά πώς διεξήχθη το ντιμπέϊτ που ακολούθησε.

Επιλέξαμε να προβάλουμε αυτό το ντοκιμαντέρ και να το δούμε μαζί με φίλ@ μας, καθώς έτσι κι αλλιώς μας απασχολεί και αγαπάμε την κουηρ πανκ, αλλά κι επειδή θεωρήσαμε πως θα μπορούσε να αποτελέσει κάποια αφορμή για περαιτέρω κουβέντα. Από κει και πέρα, προφανώς και δεν υπάρχει καθόλα σύμπνοια με τα περιεχόμενα του ντοκιμαντέρ, δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε με το σύνολο των ζητημάτων που παρουσιάζονται. Χωρίς λοιπόν να έχουμε να καταθέσουμε κάποια πολύ συγκεκριμένα συμπεράσματα, κύριο ζητούμενο για μας είναι η ίδια η κουβέντα και η διερεύνηση των ζητημάτων παρά οι βέβαιες απαντήσεις.

 

Punkhurst Mutants Show

 

Some thoughts based on the doc

The documentary Rise Above is a musical and political narrative about the band Tribe 8, one of the first lesbian punk groups, in the usa, maybe even worldwide. The band played from the early 90s ‘till the early 00s. Their name was taken from the slang word which refers to scissoring (a lesbian sex act, mostly). It consists of individuals having no place in the sun (even if the sun burns), povertous, ex-users, freaks, genderfucked, society fucked up, p.o.c. (people of color), queertrans. Even though in the future, some people that are mentioned as females in the documentary, have redefined their gender, we tried not to intervene at all in what they say and keep solid the way they were experiencing things back then, by making the subtitle translation the way we heard and understood it.

The political characteristics of the band did not come from systematic gender or sexuality studies but from their daily lives and their need to express what they love, hate and all the intermediaries. The lyrics are used as a means of extroversion and sharing feelings, experiences, desires, thoughts, reactions and finally because of the concept they happen to be political, without having to defend their politics with a specific reason. This narration is not the band’s bombastic manifesto, which determines their or other people’s lives, or speaks for wrongs and rights. It’s an experiential documentary. Which means that we watch these persons living in contradictions. We define these contradictions based on our own perspective as punkhurst mutants show, but in the documentary, they’re not exactly mentioned as such. We see that Lynnee has been a soldier while young, Flipper has become a boss in a cafeteria and asks the waitress why she has a fund deficit, Slade getting married and having a household. We wanted to highlight this side of the band unchanged. Although Lynnee stopped the army bullshit, Slade on the contrary gets married as an act of maturity after the spree of being so many years in the band, which eventually quits.

Another thing we noticed and liked is that the people in the band don't follow a stereotype that we have all been nourished to, in which being punk, or a freak is “normal” and justified for young people. It seems to us like they don’t care about ageism or any kind of age stereotypes, on the other hand they urge to deny the attitude “I used to do such things when I was young”. However, some of these individuals were expected to be conformed. It so happens that this documentary confirms that queer people are the birthright of society. Many people use radical disputes in their speech (mostly noticed behind the “safety” of the internet), whose personal life has nothing to do with their political frame. Being queer, doesn’t necessary mean much in terms of breaking normality and conservatism.

In the documentary, we watch the band's members deal with issues related to love affairs, answering questions about monogamy or polyamory, sexually associate with other people, etc. Obviously they have no ready-made answers for the "dos" or the “don’ts”, it would not even be legitimate to finally propose some very specific political line that would go in vain and "clear" out of the queer - trans - feminist political theoretical stream of thought. However, the persons of the band (if not all of them then most of them) tend to be "normalized" in terms of sexuality (with marriage culminating) in the course of time.

Even if it is indeed assessed as legitimate not to adopt a “clear, ideologic” position on sexual relations, on the other hand, we can only identify the contradiction presented: sexual relations as part of more general relationships within the social field, they themselves can reproduce more or less conservative or "traditional" positions. The "normalization" of these choices, even by persons who have strengthened by their presence and performativity the queer-feminist recent past, could eventually lead to a different kind of regularity, other than heteronormativity: the homonormativity, in which, all fields of radicalism, experimentation, sharing and collectivization of desire, eventually cease to be considered "inadequate" or even "meaningless". Overall, without accusing the band members of a "bad" or "wrong" choice, still, an informal hierarchy of "serious or not" relationships could be observed, which would eventually lead some to validate their ("serious") relationships through institutions (the state), leaving aside the intense queer radicalism that deals in most of the documentary.

However, larger in volume than all the rest and one of the main themes of the film seems to be the band's performativity and the choices that accompany it (stylistic, lyrical, executive, contextual, etc.). Onstage and through the performance, the band members have the opportunity to experiment with and deal with issues that either did not exist in the "traditional" feminism (violence - political violence / anti-violence, bdsm), either have been approached in completely different matters (abuse and sexism). The themes of violence/anti-violence and bdsm will be the cause of great tension and a wave of indignation against Tribe 8. It is rather interesting to observe how this dissatisfaction was expressed and how the debate that followed took place.

We chose to screen this documentary and watch it with friends, as we’re interested in and love queer punk, as well as we thought it might be a reason for a further discussion. After all, obviously there is no consensus on the context of the documentary, we cannot agree with all the issues presented. So without having to come up with any very specific conclusions, the main thing for us is to discuss and investigate the issues ourselves rather than making definite answers.

Punkhurst Mutants Show

 

доаѓа наскоро...

Big Friday Gala II: Για να διασκεδάσουμε κ φέτος τους τουρίστες

Μέσα στο ζόφο των εκκενώσεων των καταλήψεων στα εξάρχεια, μέσα στις λαμπαδηδρομίες με Άγιο Φως στο λεκανοπέδιο, είπαμε και φέτος να γιορτάσουμε τον θάνατο του θεανθρώπου με ένα συνοπτικό λάηβ ενάντια στη μιζέρια της μεγάλης παρασκευής.

Στην παρθενική της εμφάνιση στην μονμάρτη των βαλκανίων, θα υποδεχτούμε την Dolly Vara και τα ραψ της και θα σβήσουμε με μοναδικό αντίχριστο σόου από Λάλα Κωλόπη! Στα ντεξ θα ακούγονται εγκωμιακές μουσικές επιλογές.

Οι πρώτες 12 που θα αρνηθούν τον ιησού 3 φορές, θα μπουν στην κλήρωση για μεταθάνατον ζωή.

Intro soon to be translated.

доаѓа наскоро...

προκήρυξη:
Μπάτσοι μήτσι κώτσι

Tα παρακάτω λεγόμενα είναι μία πολύ συνοπτική βερσιόν ενός κειμένου που διακινήσαμε «εσωτερικά», σε ομάδες που δραστηριοποιούνται στον ευρύτερο αντιεξουσιαστικό χώρο. Αν και πιστεύουμε στο φεμινιστικό σύνθημα πως το προσωπικό είναι πολιτικό, σε αυτή τη δημόσια εκδοχή του κειμένου, δε θα μπούμε σε λεπτομέρειες για τα γεγονότα και τις συμπεριφορές που εισπράξαμε. Αυτό γιατί δε θα θέλαμε τα περιστατικά που βιώθηκαν να αναλωθούν σε κουτσομπολίστικες λογικές ή και σε καταστάσεις του στυλ «διάλεξε στρατόπεδο» και «πάρε θέση». Επίσης, οι πληροφορίες που παρατίθενται στο εν λόγω κείμενο, δεν επιθυμούμε να είναι προσβάσιμες σε ευρύ κοινό αφού δε θα θέλαμε να κατηγορηθούμε πως εμείς θα ευθυνόμασταν για τυχόν επιθετική στάση που μπορεί να υπάρξει από «τρίτους» στα εμπλεκόμενα κομμάτια. Και δε θα θέλαμε να δίνουμε αβέρτα πληροφορίες για τα εσωτερικά μας ζητήματα σε φασίστες και μπάτσους. Άρα για όλους τους παραπάνω λόγους, το προσωπικό – πολιτικό, θα παραμείνει στην ενδοκινηματική σφαίρα.

Παρόλα αυτά, έχουμε την ανάγκη να θίξουμε δημοσίως το ζήτημα της πολιτικής των ταυτοτήτων και αυτό της αστυνομίας. Γιατί διαλέξαμε αυτόν τον αχτύπητο συνδυασμό; Μα γιατί τον συναντήσαμε σε μία μας συναυλία. Μία λεσβία μπατσίνα λοιπόν, είχε καλεστεί από φιλενάδα της να παρακολουθήσει μία συναυλία. Έλα που η συλλογικότητά μας διοργάνωνε αυτή τη συναυλία. Έλα μου όμως, που αυτή η συναυλία λάμβανε χώρα μέσα στο εθνικό μετσόβιο πολυτεχνείο, στην κατάληψη που στεγαζόμαστε. Έλα όμως που η αυτοαποκαλούμενη κολλητή φίλη της μπατσίνας, έπαιζε σε μία από της μπάντες που είχαμε καλέσει και μάλιστα φεμινιστική.

Εννοείται πως η μπατσίνα διώχτηκε από την περιφρούρησή μας. Δεν πιστεύαμε στα αφτιά μας αφού ακολούθησε υπεράσπιση της μπατσίνας από το άτομο της μπάντας που την είχε καλέσει. Ένα από τα επιχειρήματα που ένας μπάτσος χωρούσε σε ένα κουηρ φεμινιστικό αντιεξουσιαστικό λάηβ σε μία κατάληψη στο πολυτέχνειο αποτέλεσε το ότι η συγκεκριμένη μπατσίνα είναι λεσβία. Γι’ αυτό και βαλθήκαμε να αποτυπώσουμε την στάση μας ενάντια στην αστυνομία και το γιατί στεκόμαστε και θα στεκόμαστε απέναντί της όσο «ανθρώπινο» προσωπείο προσπαθεί να της αποδοθεί.

Μόνο και μόνο να απαριθμήσουμε τις δολοφονίες που έχουν διαπράξει οι μπάτσοι σε ακτίνα 1 χιλιομέτρου από το πολυτεχνείο, δυστυχώς δε θα έχουμε τελειωμό. Η πρόσφατη δολοφονία ήταν αυτή στο α.τ. ομονοίας του 34χρονου μετανάστη Ebuka. Πάλι πρόσφατα δολοφονήθηκε ο Ζακ Κωστόπουλος στο κέντρο της πόλης από μπάτσους και ευυπόληπτους πολίτες, όπου οι μπάτσοι θεώρησαν αυτονόητα ένοχο έναν άνθρωπο επειδή τον «λίντσαραν» κάτι «γραβατωμένοι» νοικοκυραίοι. Μη ξεχνάμε τους νεκρούς του πολυτεχνείου, τον Γρηγορόπουλο, τον Καλτεζά σαν κάποιους που πέθαναν από την αστυνομία στην περιοχή του πολυτεχνείου. Η παρουσία μπάτσων σε τέτοιο χώρο αποτελεί προσβολή για όλους-ες αυτούς-ες που αντιστάθηκαν στην χούντα ή που σαν συγκρουσιακή νεολαία κάθε εποχής εξεγείρονται και πλήρωσαν με τη ζωή τους.

Η ελληνική αστυνομία έχει παραμένει ίδια και απαράλλακτη όσες κυβερνήσεις κι αν πέρασαν. Όχι μόνο όποιες κυβερνήσεις κι αν πέρασαν αλλά και όσες χούντες κι αν έπεσαν. Μετά την κατοχή, λίγες εκκαθαρίσεις γίνανε στην αστυνομία. Οι έλληνες συνεργάτες των ναζί έγιναν μπάτσοι που στρογγυλοκάθονταν και ρουφιάνευαν αγωνιστές και παρέμειναν στις θεσάρες τους και μετά την πτώση του χίτλερ. Έκτοτε, συνέχισαν με τις βαναυσότητες, τα βασανιστήρια και στελέχωσαν τις φυλακές στα ξερονήσια. Οι ίδιοι ρουφιάνοι και βασανιστές παρέμειναν και μετά τη χούντα του ‘67. Υπήρχαν περιπτώσεις βασανισμένων που είχαν δει τους βασανιστές τους στα αστυνομικά τμήματα να παραμένουν ένστολοι και να αλωνίζουν στην πόλη αφότου είχε πέσει το πουλί του παπαδόπουλου.

Η αστυνομία μπουντρουμιάζει μετανάστες-τριες-@, τους/τις/τ@ επαναπροωθεί βίαια στον έβρο και στο αιγαίο, ενοχοποιεί τους Ρομά για όλα τα κακά του κόσμου, εκκενώνει καταλήψεις, ξυλοφορτώνει διαδηλωτές, παρακολουθεί σωματεία βάσης, βρίσκεται απέναντί σε όποι@ προσπαθεί να διεκδικήσει το δημόσιο χώρο, εξευτελίζει τρανς άτομα, διαπομπεύει οροθετικά άτομα, βγάζει σε ποσοστό 45% χρυσά αυγά στις εκλογές, συμμετέχει σε πογκρόμ. Όσο υπάρχει μελάνι, μπορούμε να γράφουμε για την αστυνομία και το τι πρεσβεύει. Για αυτούς και άπειρους άλλους λόγους, είμαστε ενάντια στην αστυνομία. Είναι εχθροί της τάξης μας.

Μία μπατσίνα, δεν πα να ‘ναι λεσβία, εξ’ ορισμού δε γίνεται να είναι καλός άνθρωπος. Όσο τρέφεται με το μισθό της βαρβαρότητας, τόσο βοηθάει όλον αυτόν τον απόπατο που λέγεται αστυνομία να κάνει όλα τα παραπάνω και πολλά περισσότερα. Όλ@ μας ζούσαμε και ζούμε με τη θηλιά στον λαιμό. Δεν ξεπουληθήκαμε για 1000 ευρώ με τη δικαιολογία της κρίσης. Όσο χαίρει στα προνόμια και στην εξουσία στην οποία μεσουρανεί, όσο δουλεύει στο στρέητ, μάτσο «σώμα» της αστυνομίας, κάθε λεσβία μπατσίνα, μία ρουφιάνα και μισή είναι.

Με το να καλούνται οι μπάτσοι στις ζωές μας και να γυροφέρνουν στις καταλήψεις, εκτίθεται κόσμος. Βλέπουν πώς διασκεδάζει η αντιεξουσία, οι πούστρες, οι τρελές φεμινίστριες, οι αλλόκοτες, πώς μιλάνε, τι φοράνε, τι φάτσα έχουν, πώς κινούνται, γνώσεις που οι μπάτσοι ξεροσταλιάζουν να αποκτήσουν. Με το να μας παρακολουθούν, οι σκατόμπατσοι παίρνουν προαγωγές γιατί μαθαίνουν να κατασκευάζουν τα προφίλ του κόσμου της υποκουλτούρας, καταφέρνουν να εισχωρούν στις κοινότητές μας και να μας περιεργάζονται. Έτσι όπως μπήκε η σκατομπατσίνα στη συναυλία μας, σαν δούρειος ίππος, μπορούσε να τραβήξει δεκάδες φωτογραφίες. Είναι μεγάλη έκθεση και μεγάλη ευθύνη να μπορείς να δημιουργείς ασφαλείς χώρους. Κανείς δε μπορεί να μας εγγυηθεί ότι, λίγο πιο πέρα, δε θα έκαναν εξακρίβωση σε κάποι@ που η μπατσίνα μπάνισε να «παρανομεί» από το κοινό. Αυτή είναι η δουλειά της. Αυτά που περιγράφουμε, δεν είναι ενδεχόμενα, είναι καθημερινότητα. Είναι η δουλειά των μπάτσων, να σε ξέρουν καλύτερα από ότι εσύ ξέρεις την εαυτή σου. Μα καλά; Να της προσφέρεις απλόχερα τέτοιες «εγκυκλοπαιδικές» γνώσεις της αντιεξουσίας και του πουσταριάτου; Μα ναι, τι λέμε; Δεν πειράζει, η εν λόγω μπατσίνα «είναι καλή» (οι κακοί είναι στη φυλακή, τους έχει βάλει η λεσβία μπατσίνα, όπως θα διατείνεται).

Όσα άτομα παραμυθιάζονται με την ευημερία του σύριζα και πιστεύουν σε μία αστυνομία με φιλεύσπλαχνο προφίλ, σε έναν ευρωπαϊκό κοινωνικό παράδεισο, όλα αυτά τα άτομα εθελοτυφλούν μέσα στα προνόμιά τους. Όσο βλέπουμε δύο γκέι μπάτσους να φιλιούνται με περηφάνια κάτω από το γαλανόλευκο πανί που εμείς με χαρά το καίμε με την πρώτη ευκαιρία, ξερνάμε, δε χαιρόμαστε. Δε συναδελφωνόμαστε με τους εγχώριους μπάτσους. Έχουμε τους μετανάστες, τις μετανάστριες, τ@ μεταναστρι@ να συναδελφωνόμαστε που θαλασσοπνίγονται από τις επαναπροωθήσεις των λιμενόμπατσων, που είναι εξόριστ@ και φυλακισμέν@ στα εξωτικά ελληνικά νησιά φρουρούμεν@ από στρατό και μπάτσους, που σαπίζουν στα μπουντρούμια της πέτρου ράλλη από εξακριβώσεις ελλήνων αστυνομικών. Αυτοί οι άνθρωποι είναι κοντά στην πραγματικότητά μας. Οι «εναλλακτικοί» μπάτσοι που διατείνονται ότι είναι υπέρ των Ρομά και στεναχωριούνται για τον Ζακ, «ξέχασαν» να βγάλουν ανακοίνωση στήριξης για την εκκενωμένη κουήρ φεμινιστική κατάληψη σικλόπι. Όσο χαιρόμαστε στην κοινωνία που ζούμε και μας αρέσει αυτή η φαινομενική ειρήνη και ευημερία της κυβέρνησης, αρνούμαστε να δούμε τον πάτο αυτού του κόσμου.

Πάντα θα υπάρχουν τα άτομα που αποτελούν «πλυντήρια» τέτοιων καταστάσεων, που μας θεωρούν ακραί@ και σκληρ@ και υποστηρίζουν ότι διασπάμε την κουήρ ενότητα. Χαιρόμαστε λοιπόν που τελικά εμείς παραμένουμε άπλυτα. Η κουήρ ενότητα που θέλουμε να χτίσουμε δεν χωράει μπάτσους και μπατσόφιλ@, αλλά συγκροτείται από άτομα που στέκονται στην μεριά που τρώει τα γκλοψ στα κορμιά.

 

Αθήνα, Μεγάλη Παρασκευή 26/4/2019

Punkhurst Mutants Show

 

Text soon to be translated

доаѓа наскоро...

Πόσ@ από εμάς έχουν τα γκαφρά να αγοράσουν συμπιεσμένα κουφάρια δεινοσαύρων που μετατράπηκαν σε υγρή μαύρη μορφή (=πετρέλαιο) για να μας ζεσταίνουν το χειμώνα;; Λίγα! Γι’ αυτό, το Punkhurst Mutants Show έχει τη λύση για το κρύο αυτής της πέμπτης 24/1: καραόκε σάουνα! Η πιο συλλογική πρόταση του χειμώνα για να μείνουμε με τα σουτιέν ή με τα binders μας, να ζεσταθούμε, να τραγουδήσουμε και ποι@ ξέρει; Ίσως και να τσουρνέψουμε και κάποιο βραβείο αν και υποσχόμαστε διαφάνεια στην κριτική επιτροπή! Όλα αυτά στην πολυαγαπημένη μας κατάληψη p.m.s. aka κουλίτσα στις 8 το βραδάκι. Για τα πρώτα 50 τυχερά άτομα που θα εισέλθουν, θα πάρουν την καινή μας προκήρυξή με δώρο μοναδικό σιντί!! Αν βάλετε οικονομική ενίσχυση, ίσως πιείτε μία μπύρα λιγότερη αλλά ίσως και να πάρετε εκ των υστέρων συναυλία με μπαντάρες (spoiler alert / θα δείξει) από λατινική αμερική. Να φέρετε τα τραγούδια σας σε φλασάκι, να είμαστε αλληλέγγυα μεταξύ μας, να μην στείλετε προσκλήσεις όπου ναναι, να χρησιμοποιήσετε τις εγκαταστάσεις ντροπαλών και όχι χαρτιά στην τουαλέτα μέσα. Μέχρι την πέμπτη, γαργάρες και σπαμ….

Υστερόγραφο: τα καμάρια μας που αποφοίτησαν από το ΙΕΚ Punkhurst ηχοληψίας, όπως προσέλθουν να συνδράμουν στην προστασία των συχνοτήτων που έχουν απομείνει στην ακοή μας. Θα τους παρέχουμε δωρεάν πετσέτα – μασάζ – πεντικιούρ στο τέλος της σάουνας (ή ένα ποτάκι)

Who has the money to buy compressed dinosaur debris transformed in black liquid (=heating oil) to bring us a little warmth during the winter? Just a few! That's why Punkhurst Mutants Show has the solution for this thursday's (24/1) cold: karaoke sauna! The most collective idea of this winter to only keep our bras or our binders on, to feel warm, to sing and who knows? Maybe we can even snatch an award, although we promise that the judging committee is going to be totally transparent! And all these in our beloved p.m.s. squat aka koulitsa around 20:00. Τhe 50 first lucky people that are coming will get our brand new text with bonus unique cd!!! Also, if you can give support in the soli box, maybe you'll drink a beer less but it's possible that you'll later get a live with great bands (spoiler alert/we'll see) from latin america. Bring the songs you fancy to sing in a USB drive, let's all support each other, don't send invites incosiderate, make use of the shy singer's facilities if you feel like it, and please don't throw paper in the toilet. Until thursday, take care of your vocal cords and spam our wall...

A note to the people who went to Punkhursts's college of sound engineering, please come early and help us save the few frequencies left in our ears. We will provide free towel - massage - pedi in the end of the sauna (or a drink)

доаѓа наскоро...

 

 

 

 

доаѓа наскоро...

Το νέο-σάββατο ημέρα πέμπτη δηλαδή, θα μαζευτούμε να ενώσουμε ιδρώτες γιατί έχει συναυλία στο πολυτεχνείο. Μπαντάρες από πολωνία, σκωτία, εδώ και ίσως από κάπου αλλού, θα τραγουδήσουν ώστε μία ημέρα καύσωνα να μείνει ευχάριστα στη μνήμη μας. Ελάτε να λαλαριάσουμε παρέα.....!

Intro soon to be translated...look below for the text we were passing around that night in koulitsa

доаѓа наскоро...

Παρακάτω η προκήρυξη που μοιραζόταν εκείνη την ημέρα στην κουλίτσα

Ναι στο σατανά, όχι στις ταυτότητες του σατανά!

Προσπαθούμε σε κάθε πράγμα που διοργανώνουμε να μοιράζουμε κάποιο κείμενο. Κάθε φορά, το κείμενο προκύπτει από τις κουβέντες που κάνουμε, από τις ιστορίες που έχουμε να διηγηθούμε, από το καθημερινό μας άχτι που θέλει να εκφραστεί κλπ. Η ανάγκη μας στο να μοιραζόμαστε τις σκέψεις μας, πηγάζει από το ότι θέλουμε να επικοινωνούμε το ότι εμείς, στο punkhurst mutants show έχουμε σάρκα και οστά, προβληματισμούς, συναισθήματα, σκατίλα και χαρά. Θέλουμε να δείχνουμε ότι έχουμε ένα πρόσωπο και ότι δεν είμαστε κάποια μηχανή παραγωγής λάηβ (βλέπε μαγαζί). Επίσης, πιστεύουμε ότι μπορούμε να συνεισφέρουμε στο χτίσιμο κουήρ και φεμινιστικής υποκουλτούρας με τα δικά μας πολιτικά πλαίσια.

Οπότε και το παρόν κείμενο αποπειράθηκε να παράξει λόγο με θέμα τις αστυνομικές ταυτότητες. Κάποια άτομα ενημέρωσαν στην κουβέντα ότι δε γουστάρουν καθόλου που στις καινούριες ταυτότητες θα αναγράφεται το φύλο και ότι θα αναγκαζόμαστε να επιλέξουμε μεταξύ του δίπολου άντρας ή γυναίκα. Αυτό ήταν η αφετηρία αφού ψάχνοντας τι άλλο θα αναγράφεται, διαβάσαμε ότι θα είμαστε αναγκασμένα να δώσουμε βιομετρικά στοιχεία τα οποία θα εμπεριέχονται σε ψηφιακά μικροτσίπ (δεν είναι βρώσιμα).

Αυτά τα πράγματα μας οδήγησαν σε κουβέντες επί κουβέντων. Μιλήσαμε για το τι σημαίνει να έχεις μία ταυτότητα και πόσα προνόμια έχει αυτό το κωλόχαρτο που μέσω της ελληνικότητας αναγνωρίζεται η μεταχείρισή σου από θεσμούς, την κοινωνία και αντίστοιχα, πόσους αποκλεισμούς έχουν άνθρωποι χωρίς αυτό το κωλόχαρτο. Επεξεργαστήκαμε το τι σημαίνει να δίνεις βιομετρικά στοιχεία (ντι εν έη, αποτυπώματα) και το τι σημαίνει ότι όλα αυτά θα είναι σε ένα (μικροτσίπ).

Αναρωτηθήκαμε σε πόσους θα είναι προσβάσιμη αυτή η τεχνολογία ηλεκτρονικής ταυτοποίησης προσωπικών δεδομένων, πόσες εφαρμογές μπορεί να έχει αυτό στις ζωές μας. Η φαντασία οργίαζε αλλά όχι και τόσο. Μάθαμε ότι ήδη σε μεγάλα καταστήματα στις ήπα υπάρχει αναγνώριση των αγορών που έχεις κάνεις με τις πιστωτικές κατά την είσοδο των πελατών σε αυτά. Και φυσικά μιλήσαμε για την καυτή πατάτα που είναι η αναγραφή φύλου, που για όσα προσπαθούμε να μη βάζουμε δίπολα, μας φρικάρει να κουβαλάμε ένα χαρτί να μας περιγράφει τι πιστεύουν οι μπάτσοι για το φύλο μας.

Όπως και να ‘χει, αποφασίσαμε να συνοψίσουμε αυτά τα λίγα και να μη γράψουμε παραπάνω για το ζήτημα. Σηκώνει πολύ ανάλυση και ίσως δεν άρμοζε σε μία ομάδα που ασχολείται με πιο πολιτισμικά θέματα να πιάσει ένα τόσο βαρυσήμαντο πράμα. Ίσως ήταν που αγόρια, κορίτσια και λοιπά άτομα στην ομάδα είχαμε όλα την ίδια μέρα ή περιμέναμε περίοδο και σε συνδυασμό με την πανσέληνο, είπαμε καλύτερα να μην προχωρήσουμε τις κουβέντες και να αφήσουμε στο χαρτί σκόρπιες σκέψεις. Παρόλα αυτά θέλουμε να ανοίξουμε το ζήτημα γιατί μας προβληματίζει. Ας ανθίσουν 1000 έκφυλες επιθυμίες, ας μαραθούν 1000 έμφυλες κανονικότητες. Ρίξτε λίγο νερό να ανθίσει!

Τέλος πάντων, καλή συναυλία να ‘χουμε. Χαλάλι στα κουνούπια που θα μας πιουν το αίμα -για αλλαγή δε θα το πιουν τα αφεντικά. Να εκφυλίσουμε τις παραλίες, να οικιοποιηθούμε τις κατσαρίδες πόλης, να χορέψουμε όμως πριν από όλα αυτά, στην κατάληψη p.m.s. (aka κουλίτσα).

Punkhurst mutants show, αθήνα, 14/6/2k18

 

Yes to satan, no to the satanic (new) identity cards!

Every time we organize something we try to share a text we’ve written. Every time that text evolves from our discussions, from personal stories we tell to each other, from our everyday angst that needs to be expressed, and so on. The need to share our thoughts comes from our desire to communicate that we, at punkhurst mutants show are flesh and bones, are questioning things, are having feelings, are in deep shit, are happy. We want to show that we have a face and we are not some concert or gig-producing machine, like a business. And we also think that we can make a contribution to the process of building a queer and feminist subculture with our political ways. By writing texts we think we can maybe achieve that.

So this text tries to talk about the subject of the new identity cards. Some people from the group brought up in one of our discussions that they don’t like at all the fact that the new identity cards are going to disclose gender and force us to be registered within the duality of woman/man. And this is just the beginning, as while we were searching what else is going to be disclosed, we came across that we will also be obliged to give out our biometric characteristics, which will then be contained in digital micro chips (not to be eaten those chips).

All this led to discussions and discussions. We talked about what it means to own an identity card and how many privileges this shitty piece of paper comes with, that being identified as greek defines the treatment you receive from institutions and the society and how many exclusions there are for people who are not owners of this shitty piece of paper.

We discussed what it means to give out biometric characteristics (dna, fingerprints) and the meaning of all that being included in a microchip. We wondered how many people are going to have access to this technology that makes the digital identification of personal data possible, and how many applications this might have in our every day lives. Our fantasy went wild, but then not so much. We learned that in the bigger shops in the usa it is possible to find out what someone has purchased by a visa card just as the client is entering the shop, and this has been going on for years now. And of course, we talked about the hot potato that is the obligatory disclosure of gender and how freaked out we are that we must carry around a paper that describes what the cops believe about our genders, while we are trying to find a way out of the restrictive dual systems.

Anyway, we decided to summarize the above little stuff in this text and to not write more about this topic here. It’s something that needs lots of discussion and maybe it’s not fit for a group that focuses on self-organized forms of expression and creativity. Maybe it’s because girls and guys and everyone else in the group were having or were getting ready to have their periods and together with the upcoming full moon we decided to not continue our discussions and just let it out as thoughts on the paper. But we wanted at least to mention this topic because it’s of importance to us.

Let 1000 degenerate desires to blossom, let 1000 gendered norms to fade away.

Let’s pour some water!

And let’s have a great concert. Don’ t bother with the mosquitos drinking our blood, for a change that won’t be done by our bosses. Let’s degenerate the beaches, let’s familiarize ourselves with the urban cockroaches, but before all this happens, let’s dance in the p.m.s. squat (aka koulitsa).

Punkhurst Mutants Show, Athens, 14/6/2k18

 

 

доаѓа наскоро...

Punkhurst's got talent ⭐🎤 για την εξάλειψη της ντροπής

Βραδιά καραόκε για να λάμψουμε και 'μεις σαν αστέρες! Το ιβέντ θα λάβει χώρα στις ειδικά διαμορφωμένες για ντροπαλά άτομα εγκαταστάσεις της κατάληψης p.m.s. aka κουλίτσα στο χνείο. Κατεβάστε ή στείλτε μας τις μουσικές σας επιλογές (δεν έχει ιντερνετ ο χώρος). Προτιμάμε κομμάτια από μη στρέητ cis άντρες (βλέπε σάκη πριν τον χωρισμό με ψηνάκη). Ξεκινήστε πρόβες γιατί μπορεί να λάβετε το μεγάλο έπαθλο της βραδιάς!!

Μετά από συνεδρίαση της κεντρικής ολομέλειας του punkhurst's got talent αποφασίσαμε τις παρακάτω κατηγορίες (σημείωση: δεν κάνουμε χρήση του όρου "καλύτερο". Είμαστε όλα τα καλύτερα).

Κατηγορίες

εκκεντρική περφόρμανσ

ντουέτο

τρίο πλας

καλύτερη ρουβίτσα

μωρό μου φάλτσο

Τα ντροπαλά άτομα που θα κάνουν χρήση των διαμορφωμένων εγκαταστάσεων θα βραβευτούν όλα.

Θα δοθεί για πρώτη φορά Ειδικό Βραβείο Σπάμμερ στα άτομα που 'χαν χθες ντέρτια και εμπλούτισαν τη λίστα!

Εκτός συναγωνισμού όσα έχουν κοιμηθεί με την κριτική επιτροπή.

Δεχτές και άλλες κατηγορίες.. Προτάσεις!

Karaoke night for us to shine like stars!! The event will take place in the specially designed installation for shy people in P.M.S squat aka koulitsa in poly. Download or send to us your music choice (we don’t have wifi). We prefer songs not from cis straight men (Sakis before the breakup with psinakis for example). You should probably start the rehearsal because you can be the winner of the big award!!

доаѓа наскоро...

 

 

доаѓа наскоро...

Εγκαίνια χέστρας κατάληψης PMS aka κουλίτσα

Διοργανώνουμε αυτή τη συναυλία για να διώξουμε τη ζοφίλα της πένθιμης καμπάνας και της μιζέριας του πάσχα. Ενάντια στις μαυροφορεμένες πορείες της μεγάλης παρασκευής που μυρίζουν καμένες τρίχες και κολόνια μυρτώ, είπαμε να φτιάξουμε ένα γλέντι για όσες σαπίζουμε στην μητρόπολη.

Αυτή η διοργάνωση θα σηματοδοτήσει και τα εγκαίνια τουαλέτας που μόλις φτιάξαμε στο χώρο της κατάληψης. Πριν προλάβει καλά καλά να στεγνώσει η σιλικόνη, θα ανοίξουμε και την πόρτα του καμπινέ που πρόσφατα εγκαταστήσαμε με τα χεράκια μας για να ξεπατωνόμαστε όλες εμείς με άνεση, μακριά από την κατρουλίλα των θάμνων.

Δυστυχώς, εξ’ αρχής, ο χώρος δε μπορούσε να έχει τις πιο άνετες προδιαγραφές για χοντρέλες, νταρντάνες και δεν είναι εύκολα προσβάσιμη σε άτομα με αναπηρία. Αλλά δεδομένου ότι ο δημόσιος χώρος είναι αφιλόξενος για πολλά από εμάς, θα γιορτάσουμε αυτήν την κατασκευή!

We are hosting this concert to purge the gloom of the mournful bells and the Eastertime sadness. Against the blackdressed demos which smell like burned hair and perfume myrtle, we decided to make this event for those of us who are rotting here in Athens.

This event signifies the grand opening of our new toilet which we just constructed in the squat. Just before the silicon dries we are opening the doors of the WC we installed with our own hands to knacker ourselves in comfort away from the piss smelling bushes.

Unfortunately the space (of the WC) could not be very comfortable for fatties and chubbies or people with disabilities. But just because the public space has never been very comfortable for many of us we are going to celebrate this construction

Keep going for the text we were passing around that night in koulitsa

доаѓа наскоро...

Παρακάτω η προκήρυξη που μοιραζόταν εκείνη την ημέρα στην κουλίτσα

Athens is (and always will be) Balkans

Το punkhurst mutants show είναι μία γκρούπα που σκοπό έχει την διάδοση της φεμινιστικής και κουήρ έκφρασης και την συλλογικοποίηση των επιθυμιών μας μέσω της μουσικής και όχι μόνο. Το ενδιαφέρον μας σε αυτόν τον πλανήτη επικεντρώνεται στη καταστροφή των πολλαπλών συστημάτων εξουσίας με διάφορους τρόπους -και μέσω των ταυτοτήτων μας.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως οι ταυτότητες μας είναι και αυτόματα επαναστατικές. Χρησιμοποιούμε λοιπόν τον όρο κουήρ, σαν αντιιεραρχική ταυτότητα η οποία τίθεται ενάντια στον καπιταλισμό και τα έμφυλα συστήματα εξουσίας, τις διαστάσεις των οποίων βιώνουμε καθημερινά στο δρόμο, στη δουλειά, στις σχέσεις μας. Μιλάμε από τη θέση μας στο εδώ και το τώρα για τις ζωές μας, για την τάξη μας, για την έμφυλη εξουσιαστική πραγματικότητα, τις σεξουαλικές μας επιθυμίες. Μιλάμε για μια προσπάθεια εναντίωσης στην κυρίαρχη υπάρχουσα κουλτούρας χτίζοντας ταυτότητες αυτοπροσδιοριζόμενες, εξωθεσμικές και διαρκώς ανατροφοδοτούμενες από τις συλλογικές αρνήσεις σε εξουσιαστικά συστήματα. Ψάχνουμε να βρούμε τις εαυτές μας μέσα στον ορυμαγδό των ταυτοτήτων ως κουήρ υποκείμενα ενάντια στις εμπορικές προβολές και επιλέγουμε να κάνουμε τα πράγματα αυτοοργανωμένα χωρίς οικονομικά οφέλη.

Αισθανθήκαμε την ανάγκη να εκφράσουμε τις παραπάνω θέσεις, καθώς η γκρούπα μας αναφέρθηκε σε έναν αντίστοιχο διαδικτυακό τύπο ως ένας ακόμη τρόπος για να περάσεις ένα κουήρ βράδυ παρέα με λεσβίες, φρικιά, πάνκισες, γυναίκες… Σε καμία περίπτωση δεν επιθυμούμε η αναπαραγωγή του εγχειρήματός μας να γίνεται στα πλαίσια ακαδημαϊκών μελετών, στον καθεστωτικό λόγο, ή σε φυλλάδες που διαφημίζουν την Αθήνα και την νυχτερινή της διασκέδαση

Μια μικρή σημείωση εδώ: Ας μην ξεχνάμε πως στην πλειοψηφία των μαγαζιών που διαφημίζουν οι εν λόγω φυλλάδες έχουν γίνει παρεμβάσεις από σωματεία βάσης για μαύρη εργασία, αλλά τα εργατικά είναι «τρε μπανάλ»).

Εμείς όμως είμαστε απέναντι στις μορφές εμπορευματοποίησης που - ακόμα και μέσα από «εναλλακτικές» μορφές έκφρασης- αναπαράγουν τις κυρίαρχες καπιταλιστικές σχέσεις εξουσίας. Δεν μας αρέσουν οι θεσμοί ούτε και τα μίντια, ούτε και οι ακαδημαϊκές καριέρες. Πολύ απλά δεν θέλουμε να διαφημίζεται ένας πυρήνας αντιφασισμού και αντιφασιστικών πρακτικών, ως θέαμα αφομοιωμένο από την κυριαρχία. Δεν επιθυμούμε την ταύτισή μας ως περσόνες που εξυπηρετούν και αναπαράγουν τα νεοφιλελεύθερα καπιταλιστικά πρότυπα μέσα σε μια lifestyle κανονικότητα.

Δεν θέλουμε ούτε την ενσωμάτωση ούτε την κυριαρχία. Προσπαθούμε να δημιουργήσουμε χώρους στους οποίους ο καπιταλισμός δεν ανθεί και οι δημιουργίες μας δεν είναι εμπορεύματα. Οι συναυλίες μας, οι περφόρμανς, και ό,τι μελλοντικό προκύψει είναι αποτέλεσμα συλλογικών διαδικασιών, συνδιαμόρφωσης αλλά κυρίως συλλογικών αρνήσεων. Είμαστε ευτυχείς να ξέρουμε ότι βάζουμε ένα λιθαράκι στην αυτοοργάνωση, στη μουσική που δεν μετατρέπεται σε εμπόρευμα -και δεν χρειάζεται να πληρώσεις δεκάευρα για να μπορείς να την ευχαριστηθείς- και χαιρόμαστε και λίγο παραπάνω γνωρίζοντας ότι οι επιθυμίες μας συναντάνε τις επιθυμίες των συντροφισσών μας.

Για την σημερινή συναυλία δεν θα γράψει η λάιφο ή το αθηνόραμα (ελπίζουμε). Η σημερινή όπως και όλες οι συναυλίες που οργανώνουμε είναι αποτέλεσμα κόπου, χρόνου (όσο μας επιτρέπει η μισθωτή σκλαβιά) και αγάπης για το κουήρ πανκ και την αντιεμπορευματική έκφραση.

Σας καλωσορίζουμε στο χώρο P.M.S (γνωστός και σαν Κουλίτσα), την κατάληψη του πρώην κυλικείου του πολυτεχνείου.

Απολαύστε τις καινούριες εγκαταστάσεις του χώρου, ενισχύστε οικονομικά, ξεφαντώστε, βαρεθείτε, φροντίστε αλλήλους!

Σεξιστικές, ομοφοβικές, τρανσφοβικές και εν γένη φασιστικές συμπεριφορές θα παίρνουν πόδι.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

Punkhurst mutants show, αθήνα, μεγάλη παρασκευή 2018

 

Athens is (and always will be) Balkans

Punkhurst mutants show is a group that wishes to spread feminist and queer expression and to make collective our desires through music but not only. Our interest on this planet focuses on the destruction of the multiple systems of authority through various means, one of them being our own identities.

This doesn’t necessarily mean that our identities are revolutionary by default. We use the term queer as a non-hierarchal identity which opposes capitalism and the systems of gender oppression we experience everyday on the streets, at work, in our relationships.

Our stance is to express ourselves from where we stand here and now, for our lives, for our class, for the gender oppressive reality we live in, for our sexual desires. We talk about an effort to oppose the existing dominant culture by defining our own identities apart from institutions, and constantly getting feedback from our collective objections to the systems that oppress us. We are looking for ourselves inside the abundance of existing identities, as queers against any commercial construct. And it is our choice to self-organize and do things without financial benefits.

We felt the need to express our views above, as our group was mentioned in an online magazine as if it were yet another fun way for passing a queer night hanging around with dykes, freaks, punks and women… Under no circumstance do we wish for our group to be represented within any academic or statutory discourse nor in newspapers advertising Athens fun by night

(Note: Let’s not forget that at the majority of the venues advertised by this kind of magazines grassroot unions demonstrations have taken place against black labor, but unfortunately working rights are currently not “in fashion”).

We stand against any form of commercialization that reproduces – even through “alternative” ways of expression –capitalist relations of power. We dislike the institutions and the media as well as academic careers. And to put it simply, we just don’t want an antifascist group and antifascist practices to be advertised as a spectacle assimilated by dominant culture. We do not wish to be identified as hip individuals who facilitate and reproduce new-liberal capitalist models inside a lifestyle normativity.

We do not want integration nor dominance. We try to create spaces where capitalism does not blossom and our creations are not commodities. Gigs, performances, and whatever we plan to do in the future are always an outcome of collective processes, co-organization and mostly our collective objections. We are happy that we can contribute a little to help the processes of maintaining self-organized projects, the processes of keeping music away from becoming a commodity- so you are not made to pay money in order to be able to enjoy it. We get a little happier knowing that our desires are hitting close to our comrades desires.

About today’s gig we sure hope that neither “lifo” nor “athinorama” wil write. This gig like every gig we organize is a fruit of our own struggle and time resources (as far as our everyday jobs allows us) and mainly of our love for queer punk and anticommercial ways of expression.

We welcome you to P.M.S. space (aka koulitsa). Enjoy the new facilities, support the group, knock yourselves out, bore yourselves, take care of each other!

Sexist, homophobic, transphobic and in general fascist behaviors won’t be tolerates.

In solidarity with squats

 

punkhurst mutants show, Athens, Big Friday 2018

доаѓа наскоро...

PMS μίνι λάηβ σέσσιον – Sunday night fever

Επειδή τις άλλες μέρες μπορεί να δουλεύουμε ή να έχουμε πήχτρα πρόγραμμα, επειδή θέλουμε να επιβεβαιώνουμε το ότι είμαστε τρελές, επειδή είδαμε τις φίλες μας από το βορρά στην χθεσινή φεμινιστική πορεία και δεν είχαμε καταφέρει να πάμε στη μωβ γιορτή τους, επειδή το επίτιμο μέλος του πανκχερστ ήρθε για μία βδομάδα από τα ξένα και αντιμετωπίζει προβλήματα υγείας (χομ σικ), επειδή ένα κάρο δικαιολογίες, απόψε στις 9 είπαμε να μαζευτούμε σε ένα χαλαρό σουαρέ στην κατάληψη του πρώην κυλικείου του εμπ (κουλίτσα για κάποιες) και να πιούμε ή /και να φάμε ποπ κορν.

Οικογενειακή φάση εμείς και εμείς.

Θα παίζει και μία μπάντα εν ονόματι λέπετκα.

Θα υπάρχουν ποτά/ μπύρες αλλά όποια θέλει, ας φέρει τα δικά της

Αν μαζευτούν χρήματα, θα πάνε στο χώρο της κατάληψης.

PMS mini live session – Sunday night fever

Because the other days we might work or we might have a full schedule, because we want to confirm that we are crazy, because we saw our friends from the north at yesterday’s feminist demonstration and we could not go to their purple celebration, because punkhurst’s guest star came for a week from the emigration and she is dealing with a health problems (home sick), because we have tons of excuses, today at 9, we said to gather for a chill soiree at the squat of the former canteen of n.m.p. (koulitsa for some) and to drink or/and eat pop corn.

Family stuff, for a bunch of people

A band will be playing by the name lepetka.

There will be drinks/ beers but whoever wants can bring theirs.

If any money is collected, will go to the squat.

доаѓа наскоро...

Εχθές φάνταζε σαν ένα πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν! Είχε τα λαμπάκια του, είχε λαϊκογκλάμουρ, γλέντι, ελαφριά μέθη, συνθήματα αλλά και μία εσάνς δακρυγόνων για φινάλε!! Ευχαριστούμε την έκπληξη και την τιμή που μας έκανε το κρου μπιτσάρα εκατόν ένα όπου συνδύασαν τραινοσέ και λάηβ, ευχαριστούμε τον γιουτζ, τη δανάη και το μπούγιο για το τζαμάρισμα! Ευχαριστούμε το μωβ καφενείο (πάντα, γιατί αγαπάμε), ευχαριστούμε τη κάγκα που στάθηκε αφορμή για τη συναυλία, ευχαριστούμε όλα τα άτομα που ήρθαν κυριακάτικα. αλήθεια.

Μέχρι την επόμενη φορά, καλό μας ταξίδι με το διαστημόπλοιο γη!

 

Punkhurst mutants show κρου, αθήνα 17/12/2017

Yesterday was like new year’s gala! There were lights, pop glamour, revelry, soft drunkenness, slogans even a small essence of teargas for a finale!! Thanks a lot for the surprise and honor that bitchy one ooh one crew gave us that combined trainose and gig, thanks to yioug, danai and the rest for the jamming! Thanks to mov kafenio (always, because we love), thank you kaga that you were an excuse for the gig, thanks to everybody that came on Sunday. trully.

Till the next time, have a nice journey with the spaceship Earth!

 

punkhurst mutants show crew, Athens 17/12/2017

доаѓа наскоро...

Ποια θηλυκά κομμάτια της εαυτής σου έχεις καταστρέψει ώστε να επιβιώσεις σε αυτόν τον κόσμο; Σε ποιο σημείο η θηλυκότητα γίνεται συνώνυμο με την απολογία; Ποια άτομα πληγώνουν τον κόσμο που σε πληγώνει; Αυτό προσπαθεί να ανακαλύψει τ@ Alok Vaid-Menon.

Μία βραδιά ποίησης, stand up comedy, drag και πολλών άλλων όπου τ@ Alok θα ταξιδέψει το κοινό σε μία συναισθηματική κλιμάκωση από το προσωπικό έως το πολιτικό.

Βίογραφικό: Τ@ Alok Vaid-Menon (αγγλική προσφώνηση: them/they) είναι έν@ performance καλλιτέχν@, συγγραφέ@, διδάσκαλ@ και διασκεδαστ@. Την τελευταία δεκαετία, τ@ Alok έχει δουλέψει με φεμινιστικά, κουήρ και τρανς κινήματα σε όλον τον κόσμο. Η εκλεκτική αίσθηση του στυλ τ@, του πολιτικού χιούμορ και της ποιητικής πρόκλησης του έμφυλου δίπολου είναι διεθνώς αναγνωρισμένα.
Alok Vaid-Menon

Θα ακολουθήσει κοκτέιλ μπαρ.

Μάτσο, σεξιστικές, ρατσιστικές, τρανσφοβικές, ομοφοβικές και λοιπές εξουσιαστικές συμπεριφορές, δε θα είναι ανεκτές.

What feminine part of yourself did you have to destroy in order to survive in this world? At what point does femininity become synonymous with apology? Who hurt the people who hurt you? Alok Vaid-Menon is trying to figure it out.

Join them for an evening of poetry, stand up comedy, drag, and more as they take their audience on an emotional roller coaster all the way from the personal to the political.

Bio: Alok Vaid-Menon (they/them) is a performance artist, writer, educator, and entertainer. For the past decade Alok has worked with feminist, queer, and trans movements across the world. Their eclectic sense of style, political humor, and poetic challenge to the gender binary have been internationally renowned.
Alok Vaid-Menon

Cocktail bar after show.

Macho, sexist, racist, transphobic, homophobic and other authoritative behavior will not be accepted.

Кој женски дел од себе мораше да го уништиш за да преживееш во овај свет? Во кој момент женственоста станува синоним со извинување? Кој ги повредува луѓето кои те повредуваат тебе? Alok Vaid-Menon се обидува да открие.

Вечер исполнета со поезија, стенд-уп комедија, драг и многу повеќе, водејќи ја публиката низ емоционален ролер костер, започнувајќи од личното до политичкото.

Биографија: Alok Vaid-Menon (англискa заменкa they/thеm) е изведувач&ка, пистел&ка, едукатор&ка и забавувач&ка. Последните десeтина години Alok работи со феминистичкото, квир и транс движењето низ целиот свет. Нивното еклектично чувство за стил, политичкиот хумор и поетското предизвикување на родовата бинарност се интернационално познати.
Alok Vaid-Menon

Коктел бар после шоуто.

Мачо, сексистичко, расистичко, трансфобно, хомофобоно и било какво авторитарно однесување нема да биде толерирано.

Λίγες σκέψεις για την αποψινή βραδιά

Η αποψινή βραδιά θα μπορούσε να είναι αφιερωμένη στην οικειοποίηση της γρουσουζιάς και της μαύρης γάτας. Σίγουρα κάτι που ποθούμε για τη σημερινή γρουσούζικη - κατά το πόπολο - συγκυρία, είναι να νιώσουμε τη ζεστασιά της εν λόγω στιγματισμένης και απόκληρης ημέρας. Όπως και τις περισσότερες από εμάς μας κοιτάνε με μισό μάτι επειδή δεν χωράμε σε κάποια νόρμα, έτσι και η Τρίτη και δεκατρείς θεωρείται αποκρουστική επειδή είναι αυτή που είναι. Είναι, δηλαδή, και Τρίτη και δεκατρείς. Ταυτιστήκαμε, άραγε, τόσο πολύ με αυτήν την καταραμένη μέρα που η ελληνική κοινωνία αναθεματίζει με το που θα ξημερώσει; Η αλήθεια είναι ότι απλά βόλευε τ@ Alok Vaid-Μenon και τις περισσότερες... και τίποτε περισσότερο!

Σαν άτομα και σαν συλλογικότητα είμαστε της άποψης ότι ο καπιταλισμός και η πατριαρχία πρέπει να πεθάνουν. Βαλλόμαστε από την πατριαρχία διαρκώς, όχι μόνο από έναν αόρατο, μακρινό «εχθρό» αλλά και στις πολιτικές, προσωπικές, καθημερινές μας σχέσεις. Επιλέγουμε λοιπόν η πολιτική που συνάπτουμε να φέρει οπωσδήποτε φεμινιστικό γνώμονα.

Ο καπιταλισμός είναι το σύστημα της εκμετάλλευσης, της ενσωμάτωσης, της εμπορευματοποίησης, ο ορισμός της σαπίλας. Γι’ αυτό το λόγο, έχουμε κάνει στο εσωτερικό μας ουκ ολίγες κουβέντες για το κομμάτι της εμπορευματοποίησης στο χώρο της κουλτούρας. Όσο περνάει από τα χέρια μας, θέλουμε να επιλέγουμε άτομα, σχήματα, μπάντες για τα ιβέντ μας που να μη μεσολαβούνται από θεσμούς όπως τα μίντια ή δισκογραφικές και μαγαζιά. Στην προκειμένη περίπτωση του περφόρμανς από τ@ Alok Vaid Menon, ζυγίσαμε το τι μπορούμε να αποκομίσουμε σαν μέρος μίας κοινότητας από ένα τέτοιο περφόρμανς και τον συμβολισμό αυτής εφόσον λάβει χώρα σε μία κατάληψη και όχι σε κάποιο μέρος που θα έπρεπε πιχι να πληρώσουμε είσοδο. Η παλάντζα έγειρε στο να καλέσουμε τ@ Alok.

Ταυτιζόμαστε σε εξαιρετικό βαθμό με το Λόγο (discourse) τ@ Alok. Σίγουρα, οι ζωές μας είναι γεμάτες αντιφάσεις. Είναι καθημερινότητα η εκμετάλλευση που νιώθουμε λόγω των πολλαπλών μας ταυτοτήτων. Για παράδειγμα, λόγω της ταξικής μας θέσης. Όμως – τρίζουν τα κόκκαλα του μαρξ - όταν δέχεσαι βία επειδή πιχι περπατάς στο δρόμο και είσαι ένα πλάσμα περίεργο, ο ουρανός με τ’ άστρα δεν είναι αρκετός για να σε προστατεύσει.

Κουβεντιάσαμε τις διαφορές που μπορεί να έχουμε με τ@ Alok (πιχι έχει συνεργαστεί με μίντια). Τ@ επικοινωνήσαμε ότι δεν πληρώνουμε αρτίστες γιατί την πολιτική δεν την κάνουμε ούτε ως επάγγελμα ούτε ως χόμπι αλλά ως ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας, για να αντιστραφεί η σαπίλα. Έδειξε σε όλα πλήρη κατανόηση και οπότε να 'μαστε!

Θέλουμε να πιστεύουμε το στιχάκι που λέει ότι τις πιο όμορφες μέρες μας δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα. Το να ακούμε ποίηση από τ@ Alok, ήταν μία επιβεβαίωση ότι μπορεί να έχει έρθει μία τέτοια όμορφη μέρα. Μέχρι την επόμενη, καλό μας ταξίδι με το διαστημόπλοιο γη.

Μία βραδιά ποίησης, stand up comedy, drag και πολλών άλλων όπου τ@ Alok θα ταξιδέψει το κοινό σε μία συναισθηματική κλιμάκωση από το προσωπικό έως το πολιτικό.

 

Punkhurst mutants show κρου, αθήνα 13/6/2017

Some thoughts for this evening

This evening could be dedicated to the appropriation of the jinx and the black cat. Something that we, certainly, desire for this jinxy -for the mob- circumstance is to feel the warmth of the specified stigmatized and outcast day. Just like most of us are being looked down because we don’t fit in any norm, Tuesday the 13th is considered repulsive just because it is what it is, in so. It is, to wit, both Tuesday and the 13th. Are we that identified with this damned day, so the greek society curses upon its coming? The truth is, this specific date was just convenient for both Alok Vaid-Menon and most of us, and nothing more!

Both as individuals and as a collective we believe that capitalism and patriarchy must die. We are, constantly, being besieged by patriarchy, not only as an invisible, distant "enemy", but in our political, personal, everyday relationships, as well. Therefore, we choose our politics to be driven by feminism.

Capitalism is the system of exploitation, absorption, commercialization; the definition of decay. For that reason, we have internally carried out too many conversations that focus on the commercialization in the cultural space. As far as we can, we want to choose individuals and bands to be parts of our events that are not being arbitrated by institutions like the media, the record companies and the businesses. In this particular occasion, i.e. Alok’s performance, we measured all the things we could obtain as part of a community from such a performance and its symbolism, considering that is held in a squat and not in a place where we should e.g. pay for our entrance. The balance tilted in inviting Alok.

We are being indentified with Alok’s discourse to a large extent. Definitely, our lives are full of contradictions. The exploitation that we feel due to our multimple identities lies around all in a day’s work. For example, due to our class. However -marx is spinning in his grave- when you are being violated because e.g. you walk on the street and you are a weird creature, the starry sky isn’t enough to protect you.

We discussed the differences that we may have with Alok (e.g. they have collaborated with the media). We have get on to them that we don’t pay artists, because we don’t exercise politics neither as a profession nor as a hobby, but as an inextricable part of our lives, to reverse the decay. They showed ultimate understanding in everything and so here we are!

We want to believe in the lyric which says that our most beautiful days, we haven’t lived them yet. Hearing poetry by Alok worked as a reassurance to believe that we might have come in such a beautiful day. Until the next, bon voyage with the spaceship-earth.

 

punkhurst mutants show crew, Athens 13/6/2017

Неколку мисли за вечерашниот настан

Овај настан би можел да се посвети на апропријацијата на клетвата и црната мачка. Нешто што ние секако посакуваме е оваа клетва да предизвика чувсто на топлина за специјалниот, стигматизиран и отпаден ден. На истиот начин на кој врз повеќето од нас се гледа со презир бидејќи не се вклопуваме во нормата, Вторник 13ти е сметан за одвратен бидејќи е Вторник 13ти. И за мајтап, баш е Вторник и е 13ти. Дали се идентификуваме со овај проколнат ден, па грчкото општество фрла клетви врз неговото доаѓање? Вистината е дека овај специфичен датум беше пригоден и за Alok Vaid-Menon и за повеќето од нас, и ништо повеќе!

Индивидуално и колективно веруваме дека капитализмот и патријархатот мора да умрат. Ние сме под постојана опсада на патријархатот, не само како од невидлив и далечен „непријател“, туку исто така и во нашите политички, лични, и секојдневни меѓуодноси. Затоа избравме нашата политика да биде водена од феминизмот.

Капитализмот е систем на експлоатација, инкорпорирање, комерцијализација - дефиниција за трулеж. Од таа причина, голем дел од нашите внатрешни дискусии се фокусирани на комерцијализацијата на културниот простор. Онолку колку што можеме, за нашите настани избираме индивидуи и бендови кои не се претставувани од институции, како медиумите, издавачките компании и бизниси. Во овај конкретен случај, изведбата на Alok, ги премеривме сите работи кои можеме да ги постигнеме како заедница од овај настан и симболиката, со тоа што ќе се одржува во сквот а не во место во кое треба да се плати влезница. И тоа не наведе да го&ја поканиме Alok.

Во голема мера се идентификуваме со дискурсот на Alok. Дефинитивно, нашите животи се полни со контрадикции. Секојдневно чувствуваме експлоатација како резултат на нашите многубројни идентитети. На пример, поради класата на која припаѓаме. Билокако, маркс се превртува во гробот, кога те напаѓаат бидејки на пример, чекориш по улица и бидејќи си створен/а од некоја чудна плазма, и ниту небото ниту ѕвездите не се доволни за да те заштитат.

Дискутиравме за разидувањата кои можеби ги имаме со Alok (на пример соработката со медиумите). Им објаснивме дека не им плаќаме на уметнците, затоа што на нашите политички ставови не гледаме како на професија или хоби, туку како на интегрален дел од нашите животи, со цел да го отстраниме трулежот. Тие покажаа целосно разбирање и така стигнавме до овај настан.

акаме да веруваме во стиховите кое велат дека сеуште не сме ги преживеале најубави денови од нашиот живот. Слушањето на поезијата на Alok не увери дека баш ни се случи еден таков прекрасен ден. До наредниот, bon voyage со вселенското летало-земја.

 

бандата на punkhurst mutants show, Aтина 13/6/2017